Deel toe

Dit keer sneller een verslag! Want als ik er weer een maand over doe en me bedenk dat ik over 6 weken (:o) al terug zal gaan..

Ik zit nu lekker in m’n kamertje op de Mozart en jullie slapen waarschijnlijk allemaal. Er is zo te horen weer een of ander cultureel feest aan de gang, want ik kan ondertussen genieten van allemaal muziek. ’s Ochtends kan ik de laatste tijd ook vaak genieten van muziek van de buurvrouw. Elke dag om 6 uur eruit en precies op de dagen dat ik uit kan slapen zet ze om half 7 keihard de muziek aan. Nice.

Na 4 weken bezoek is het ‘gewone’ leventje weer begonnen. Natuurlijk nét even anders dan in Nederland, maar met het gewone leventje bedoel ik: stage, alle dagelijkse dingen als boodschappen doen, gewoon weer koken na al die keren uit eten, wassen, schoolwerk.. maar dan natuurlijk incl. Suriname! En de tijd, die vliegt nog steeds (helaas). Nog 3 weken stage op de Ritfeldschool en dan zit het er al weer op. Ik blijf het pittig vinden, het is zo anders dan in Nederland en je ziet zoveel dingen die je zelf anders zou doen (wat heel frustrerend kan zijn), maar je moet dit accepteren. Accepteren dat het niet kan en dat wanneer je terug bent, alles zo door zal gaan. Dingen die je nu hebt ingevoerd, zullen waarschijnlijk niet worden doorgezet door de klassenjuf. Maar ik ga nog even knallen! Nog hard aan het werk met kinderen die moeite hebben met leren en ze zo goed mogelijk begeleiden. Er wordt hier niet gekeken naar het niveau. Ieder kind doet en maakt hetzelfde. En wanneer een kind dat het echt niet begrijpt flink op zijn of haar kop krijgt, dan is dat zo sneu om te zien. Kinderen die meer moeite hebben met leren zitten na schooltijd nog op school..

Maar verder ook nog leuke dingen, zoals wensen vervullen. Van een van de schoenendozen van de vele slippertjes heb ik een wensdoos gemaakt. Gewoon leuk versierd, een slinger eromheen, stickers erop.. Alle kinderen mochten 1 wens bedenken en deze in de doos stoppen. Maar ze moesten hier wel goed over na denken. Want je krijgt maar 1 kans en het moet wel vervulbaar zijn. Want een dagje naar colakreek, dat kan ik niet vervullen. Maar 10 minuten extra buiten spelen.. dat kan natuurlijk wel een keertje! Af en toe haal ik nu een wens uit de doos. Een paar voorbeelden van wensen: ik hoop dat we een veilige reis hebben naar de Vlindertuin (gaan we binnenkort met school heen), ik hoop dat we nog een keer gaan gymmen, ik hoop dat we een leuke tijd hebben met juf Sara..

En wanneer we klaar zijn op de Ritfeldschool gaan we (met als pauze Pinksteren) nog 1 à 2 weken stage lopen in het binnenland, in het dorpje Jaw-Jaw. Ik ben erg benieuwd hoe het daar zal zijn! Ik ben al in een vergelijkbaar dorpje geweest, dat lees je verderop in dit verslag. Oh, bij dit gewone leventje hoort trouwens ook het regenseizoen, want dat is inmiddels begonnen. Dat bekent hele flinke buien en aangezien de afvoer hier niet zo geweldig is in vergelijking met Nederland, staan veel straten binnen no-time onder water en ontstaat er veel drukte van auto’s in de straten. Maar door de regen is het wel wat koeler en fijner als je achter je bureau zit te werken of gaat slapen.

Maargoed, eens kijken waar ik ben gebleven met mijn avonturen..

Ik was met m’n moeder op pad. De woensdag dat we weer terug waren in Paramaribo, zijn we gaan shoppen. Geen vader mee die daar niks aan vindt, dus dat was een makkie. Tijdens de stadswandeling was er bijna niemand aangezien het goede vrijdag was. Maar nu kon ze het gezellige sfeertje hier, proeven; de vele mensen op straat, allemaal kraampjes die groenten, fruit, baka bana, etc. verkopen, veel muziek.. Op de centrale markt 2 prachtige maracca’s aangeschaft die ik goed kan gebruiken voor muzieklessen in Nederland. Ik wil eigenlijk ook nog een trommel(tje) meenemen, maar ik ben bang dat m’n koffer dat niet gaat toelaten. Ook nog even een broodje gehaald bij bakkerij Hollandia, de naam zegt het al; het lijkt veel op een Nederlandse bakker. Ik vertelde al eerder dat het hier een slipperwalhalla is. En als je moeder dan mee is moet je daar toch even gebruik van maken (en ze wilde er zelf ook heen natuurlijk). 2 paar gekocht en ook wat voor de meiden thuis. Ook maar weer eens m’n gezicht laten zien bij de Mozartjes om het een en ander te wassen. Nadine ging mee voor een warme douche en een gezellig etentje. Nadat we terug waren nog snel m’n schoolwerk van het 1e half jaar opgestuurd. Er valt een last van m’n schouders. Het volgende inlevermoment van deze verslagen is pas in augustus, dus voorlopig kan en mag ik me daar niet druk om maken en kan ik me helemaal richten op dit half jaar.

Donderdag gingen we alweer weg. Op naar het westen van het land, stoppend bij dorpen als Groningen en Wageningen om onderweg het een en ander te bekijken en bij een Surinaams gezin in de achtertuin te eten. Het lijkt hier allemaal wat meer Hollands; een zeedijk, de plaatsnamen, weilanden.. Alleen verbouwen ze hier rijst en bananen. En staan er tempels. Uiteindelijk komen we aan in Nickerie. Dit is de 2e stad van Suriname. En als je aan een 2e stad denkt, dan denk je toch wel aan een stad met meer dan 2 winkelstraten, dat viel dus een beetje tegen. Maar wij kwamen daar natuurlijk niet om te gaan shoppen (wat hier sowieso niet zo leuk is als in Nederland qua kleding). Nee, we kwamen hier voor Bigi Pan waar we vrijdag heen gingen. Bigi = groot, Pan = meer. Met een bootje, die eerst nog leeggeschept moest worden, het gebied in. Lekker rondgevaren, van de zon genoten, natuur, kaaimannen, allemaal vogels, leguanen, vissen en vast nog meer dieren gezien. Geluncht op het water en daarna met een deel van de groep een stukje het meer opgevaren terwijl de rest in het huisje op het water bleef. Het scheen namelijk dat je hier ook een modderbad kon nemen. Aangezien ik alles doe, doe ik dit natuurlijk ook. Ik kreeg een andere stagiaire, Esli, zover om mee te gaan. Geen bikini mee, maar een pyjama kan toch ook! Het echte modderbad bleken we niet te kunnen bereiken, maar onder het varen sprong de bootsman opeens het water in om vanaf de bodem allemaal modder te pakken en zichzelf in te smeren. Voor ik het wist was ik zelf ook veranderd in een moddervrouwtje. Na deze dag terug naar Paramaribo. En dan krijgen we autopech. Eerst een lekke band en als die verwisseld is, rijden we verder maar doet de rem het niet meer.. dus een paar uurtjes wachten op een nieuw busje uit Paramaribo. Hoort er ook bij! Gewoon wat vruchten uit de bomen halen en we hebben wat te eten. Eenmaal terug is het al donker, daarna lekker uit eten met ondertussen muziek van kinderen, bij Zus & Zo; hoe kan het ook anders.

Zaterdag was weer een rustig dagje. We wilden eigenlijk de Brownsberg op, maar dat werd ons afgeraden vanwege alle regen. Voor mij niet erg want inmiddels ben ik er al geweest, maar ik vond het voor mam erg jammer. Uiteindelijk was zo’n dagje rust ook fijn, want het was toch wel een stuk vermoeiender allemaal dan ik had verwacht, dat reizen. Helaas veel regen, lekker op een ligstoel bij het zwembad liggen zat er niet in.. dus even skypen met thuis, taart gegeten (nog voor haar verjaardag), nog meer slippertjes gekocht, bij de Mozart geweest.. En bij Jack & Jones gooit ze haar afding charmes in de strijd maar zonder resultaat, helaas. ’s Avonds gaan we richting het centrum want de laatste dag van de wandelvierdaagse is in volle gang. En de wandelvierdaagse is hier toch wel wat anders dan in Nederland! De mensen lopen hier in prachtige kleding en dansen, zingen, maken muziek; prachtig om te zien! Echt wandelen kun je het dan ook niet noemen, eerder dansen. En het gaat heel langzaam. Allemaal mensen langs de route die er al uren zitten, met stoel, eten en al. Hele gezinnen. Een prachtig sfeertje! En dan ben ik weer zo’n dreutel die er op dat moment pas achter komt dat ze haar batterijen van de camera nog op moest laden..

Zondag was het tijd voor de laatste trip. We gaan richting de Jodensavanna. In Nederland kom je eenden tegen die oversteken, hier komen we onderweg een luiaard tegen op de ‘snelweg’ van Paramaribo (de enige snelweg die je eigenlijk ook niet bepaald een snelweg kunt noemen). We rijden terug en helpen het dier om over te steken. Zo’n luiaard is veel langzamer dan ik dacht! Onderweg gingen we ook stoppen om wat te drinken. Staat daar opeens een Surinamer van een jaar of 40 met een dikke buik. Het shirt dat hij aan heeft komt me heel bekend voor. Dat shirt had ik als klein meisje van een jaar of 8, gekocht bij een kinderwinkel, van het merk Lapagayo! Echt heel apart, ook dat die buik daarin paste.. helaas mocht ik geen foto van hem maken, maar dat kun je ook gewoon stiekem doen toch?!

Bij de Jodensavanna zelf kom je met een pontje. Er is wel een mooie brug gebouwd, maar voordat die in gebruik werd genomen is daar iemand tegenaan gevaren die in slaap is gevallen. Wat je veel ziet, is dat zulke dingen gewoon blijven staan; er wordt niks meer aan gedaan. Je ziet in Paramaribo ook veel vervallen gebouwen. Slopen? Nee hoor. De Jodensavanna zelf is een overblijfsel van een joods dorp dat zich daar vroeger gevestigd heeft. Er staan nog wat muren, grafstenen en een medicinale bron waar ik leerde hoe je dit wonderwater over je heen moest gooien en dat natuurlijk zelf ook deed. Daarna rijden we nog door een dorpje en gaan we verder, naar Overbridge. Dit is een stuk strand aan de Surinamerivier waar we ook bleven slapen. En waar het heel druk was met Surinaamse gezinnen! We gingen daar eten, maar telkens kwamen ze naar ons toe om te zeggen dat wat we bestelden, op was. Apart. Daarna lekker relaxen en ’s avonds nog een wandeling. En bij elke wandeling die je hier hebt gaat het weer over de vele planten en bomen en wat je er van kunt eten of kunt gebruiken voor medicijnen. Opzich wel interessant, maar ik kan het allemaal niet meer onthouden en heb nu wel genoeg van die verhalen gehoord. En in Nederland hebben we dat toch niet..

De laatste 3 dagen hebben we doorgebracht in Anaula. Anaula is een resort aan de boven Suriname rivier. Van een resort moet je hier niet teveel voorstellen hoor, maar verkeerd was het ook niet! Je kunt hier alleen met de boot komen. Eerst met de bus door een heuvel/bergachtige omgeving richting Atjoni en vanaf daar zijn er boten het binnenland in. In Atjoni was het een gezellige drukte. Echt van alles gaat mee de boot op; tafels, bankstellen, parbo bierkratten, tassen vol en hele gezinnen; boten worden helemaal vol gepropt. Erg leuk om naar te kijken als je even moet wachten. Daarna zelf de boot in, het is heerlijk weer. Ondertussen komen we langs verschillende marron dorpjes waarbij we deze mensen aan de kant van het water van alles zien doen: vissen, poepen, plassen én wassen.
Toen we aankwamen stond er gelijk heerlijk Surinaams eten voor ons klaar. Het was erg warm dus het zwembad lokte al. Eenmaal klaar was het helaas regen en onweer..

Na het eten zouden we nog kaaimannen gaan spotten. Helaas staat door de regen het water erg hoog, waardoor ook de rotsen zijn verdwenen en we niet in de stroomversnellingen kunnen. En de kaaimannen kunnen dus ook nergens aan de kant liggen. Jammer, want ik had wel willen meemaken hoe het zou zijn als mam een kaaiman in haar armen gelegd zou krijgen! Stroom heb je in het binnenland alleen ’s avonds van 7 tot 11. Dus niet te laat naar bed want anders kunnen we niks meer zien.

De 2e dag gingen we met de boot richting een dorpje, Nieuw Aurora. Maar voor we hier heen gingen zaten er allemaal aapjes in de bomen bij het resort en die wilden wel wat banaan hebben. Echt tof dat je ze zo tegen kunt komen. En daarna dus naar het dorpje. De mensen die in dit dorpje en soortgelijke dorpjes wonen zijn allemaal gevluchte slaven. De slaven komen oorspronkelijk uit Afrika en dat kon ik ook wel merken aan de manier van leven. Niet dat ik ooit in Afrika ben geweest (maar zeker mijn volgend reisdoel is), maar ik heb er wel een soort van beeld van. Mensen die in hutjes wonen, op blote voeten lopen, kinderen in een doek op hun rug dragen en daarbij ook nog van alles op het hoofd (hout, fruit, teilen met van alles erin) mee, (af)wassen in de rivier, doeken en verder weinig kleding dragen.. dat is tenminste wat ik hier zag. Ook de manier van muziek maken was Afrikaans. De gewoonten en rituelen hebben ze natuurlijk gewoon mee genomen. Heel indrukwekkend hoe die mensen hier leven! Ik mag niet van iedereen foto’s maken want ze zijn bang dat je dan hun geest meeneemt of de foto in Nederland zal verkopen. Ik ging wel met veel kinderen op de foto. Vonden ze zelf ook erg leuk, vooral zo’n digitale camera. Een paar keer kwam ik kinderen tegen die vroegen om een ‘blasa’. Het duurde even voordat we begrepen wat ze hier mee bedoelden. De kinderen wilden zó graag een ballon hebben! Wat baalde ik op dat moment dat ik dat niet bij me had en ze met zoiets kleins enorm blij had kunnen maken! De kinderen hebben hier echt niks. Aangezien ik in een vergelijkbaar dorpje stage ga lopen, zal ik dan zeker een tas vol de boot op nemen met spulletjes voor deze kinderen. Ook heb ik nog wat kleren die ik wel kan missen en eigenlijk nog hartstikke mooi zijn en waar ik een aantal meisjes zeker blij mee kan maken! En daar word ik zelf natuurlijk ook weer blij van!

Daarna aan de roti en heerlijk bij het zwembad liggen, nu is er volop zon! Ook nog even met de stroming mee in de rivier, tussen die piranha’s. Als je geen wondje hebt ofzo, dan is er weinig kans dat er iets zal gebeuren. Daarna nog een wandeling met weer allemaal van die speciale bomen, een mega mierennest (echt zó groot!), aapjes en nog veel meer! Er was een groot spoor van mieren die vanaf dat nest richting een boom liepen, omhoog en weer terug. Op hun rug namen ze blaadjes mee van de boom en liepen daar echt meters mee. Echt heel apart om te zien. Terug weer genieten van heerlijk eten en daarna een optreden van een groep jongens uit het dorp waar we zijn geweest. Trommels, zang, dans; leuk!

Woensdag zijn we nog een kostgrondje wezen bezoeken (waar rijst, kousenband, etc. wordt verbouwd) en na een zwembadduik en de lunch teruggereisd naar Paramaribo; eerst weer in de boot naar Atjoni en dan verder per bus. We hebben weer pech, precies bij het Clarence Seedorf sportcomplex. We proberen een rondleiding voor elkaar te krijgen, maar helaas. Gelukkig zijn we nu een stuk dichter bij Par’bo en is er al snel een ander busje. Een laatste keer uit eten geweest, bij Zus & Zo (natuurlijk!).

En donderdag was alweer het laatste dagje! Nog een keer genoten van een heerlijk ontbijt dat gewoon klaar staat en een warme douche. En op zo’n laatste dagje moet er altijd nog van alles gekocht worden. Dus nog naar de stad voor een hangmat (om thuis ook te kunnen hangmatteren), boeken, souvenirs.. en nog even wat drinken, inpakken en dan is het alweer tijd om afscheid te nemen.. en dat vond ik toch wel een stuk lastiger dan op Schiphol in februari. De mensen met wie we 2 weken lang optrokken en mama gingen allemaal de bus in, ik stond daar nog alleen. Maargoed dat hoort er nu eenmaal bij en het was daarna ook wel weer fijn om weer op de Mozart te zijn!:) En voor ik het weet ben ik zelf weer terug!

Het waren in ieder geval 2 hele mooie weken, waarin ik van alles heb gezien en meegemaakt, lekker vakantie heb gehad, allemaal nieuwe mensen heb leren kennen en 2 weken mam voor ‘mezelf’ had. Dat is eens wat anders wanneer je met nog 3 kinderen bent, dus ook zeker bijzonder!

En zaterdag had ik alweer nieuw bezoek: vriendinnen Marise en Nadieh, met wie ik samen op de pabo zit, kwamen naar Suriname! Toen ze dit een maand of 5 geleden meldden, dacht ik toch echt dat ze een grapje maakten. Maar nee hoor, ze kwamen echt! De afgelopen 2 weken zijn dan ook zeker gezellig geweest. Ze zijn inmiddels weer veilig terug in Uitgeest en op Texel en hebben het zeker naar hun zin gehad. Maar daar vertel ik binnenkort wel meer over.. Jullie horen wel weer van me!

Een dikke brasa (zoek maar op wat dat betekent;)) uit Suriname,

Liefs Sara