Voltzberg, laatste stageweek, voetbal en jammen!

Ik ga jullie weer even een kijkje geven in mijn Suriname avontuur. Voordat ik ga vertellen hoe het in Jaw Jaw was (okee, even kort: het was top!), moet ik eerst nog even wat vertellen over de maand daarvoor, want ik loop een beetje op achter..

Maar eerst wil ik jullie nogmaals bedanken voor de reacties, daar geniet ik ook van! Ook leuk dat jullie vertellen wat je zelf meemaakt. Ik hoop dat alle kaarten aankomen. Deze drol had namelijk een postzegel te kort geplakt en stond daarom de volgende ochtend om 7 uur op het postkantoor die helaas nog niet open was.. maar ik moest toch echt naar stage.. dus heb ik het woord van de meneer maar geloofd: ‘de kaart komt vast wel aan’.

Maargoed, na 4 weken van bezoek en tripjes, moest er maar weer eens wat aan school gedaan worden. Dus heel braaf op m’n kamertje achter m’n laptop. Ik ging alleen maar aan de bak, ging naar stage, m’n bezoek was geweest.. ik wilde eigenlijk het liefst naar huis. Ik had het gewoon even niet zo naar mijn zin! En al dat schoolwerk wat ik nog moet gaan maken.. maarja, no span! En gelukkig ging dat gevoel ook weer over en genoot ik weer van de gezelligheid (en spelletjes die we spelen) in huis, werd ik uitgenodigd om bij een (oud) huisgenootje pannenkoeken te komen eten, hadden we een heerlijke tapas avond met iedereen uit het huis en nog een paar erbij (ik maakte couscous), was er weer een partybus, ging ik daarna voor het eerst (ach, ik was hier pas 3 maanden toch?!) naar Havanna waar je na het salsadansen (heb ik niet gedaan) lekker uit kunt gaan, ging ik trouwens ook voor het eerst met de bus naar de stad, heb ik weer heel wat plonsen in het zwembad gemaakt, heb ik drankjes gedronken met andere pabo studenten, zijn we nog meer uitgegaan, ben ik weer vaak bij Zus & Zo geweest, heb ik veel baka bana’s gehaald (die ga ik missen!), heb ik nieuwe mensen leren kennen, is mijn band nog slechter geworden door alle kuilen in de weg, ben ik naar de markt geweest voor verse groenten en fruit en waar ik nog steeds versteld sta van dat je voor omgerekend 0,35 eurocent 3 aubergines kunt krijgen, heb ik kakkerlakken en sprinkhanen verjaagt, heb ik nieuwe slippertjes gekocht en heb ik het kickboksen weer opgepakt (kwam er niet zo van met al het bezoek en andere dingen). Nu was het toch weer een groot feestje in Suriname en jeetje, gaat de tijd weer veel te hard! Voor mijn gevoel dacht ik steeds dat ik nog langer zou blijven!

Mijn verblijfsvergunning was trouwens nog steeds niet geregeld. Dus met Nadine weer een bezoekje gebracht aan de vreemdelingenpolitie. Na bij 5 verschillende gebouwen op 1 dag te zijn geweest (en daarna nog 2 dagen bij 1) voor stempels, krijgen we ook nog eens te horen dat we maar tot 7 juni (omdat we tot die datum stage lopen?) in het land mogen blijven. Ticket omboeken dus, zeggen ze. Maar nee, we drammen een beetje door en op de een of andere manier kunnen we nu de dag voor vertrek een stempel halen zodat we wel het land uit kunnen. Ik ben benieuwd. Het is allemaal zo’n gedoe, steeds weer die papieren en ik heb alles meerdere keren ingevuld, ook wanneer ik terug vlieg en ik heb mijn ticket bijgevoegd. Het zal allemaal wel! Daarna hebben we een lunch bij Zus & Zo wel verdiend, vinden we.

Met stage ben ik naar de Vlindertuin geweest (woensdag 16 mei). Had ik gelijk een aantal wensen van kinderen vervuld! Rond half 9 gingen we de bus in en om 9 uur waren we bij de vlindertuin zelf. Wat een gezelligheid trouwens al in de bus. Net als in Nederland zingen de kinderen liedjes, alleen toch wat andere liedjes, liedjes die ik hier tijdens uitgaan ook tegenkom. Maar ook: we zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal.. de bus hier is wel een hele andere dan die in Nederland. Kinderen zitten met meer kinderen op een plaats dan mag (of in Nederland zou mogen). We krijgen een rondleiding met gids. Als eerste gingen we naar een insectenmuseum, waar allemaal insecten zijn opgezet. We zijn nog maar net binnen of Jayson vraagt of deze nog leven;). Daarna gaan we naar een deel van de vlindertuin, maar veel kinderen blijken echt bang te zijn voor de vlinders. Dan lopen we langs slangen en schildpadjes die hier gekweekt worden. Juffrouw, dat bakje (de schild bedoelt Lily) wordt vanzelf groter?! Leuk, al die uitspraken en de kinderen zien genieten. Ook komen we later nog in een andere vlindertuin. Als je niet wilt hoef je niet naar binnen, maar toch gaat iedereen de uitdaging aan, maar ze willen maar al te graag mijn hand of arm vastpakken. Maar.. die vlinders blijken toch wel erg leuk te zijn! Een handje uitsteken en hopen dat er dan 1tje op je gaat zitten! Ook zien ze het proces van eitje naar rups naar cocon naar vlinder en werd hierover verteld. Daarna nog een stuk gelopen door een gedeelte dat veel op oerwoud lijkt en toen pauze. Lekker drinken, eten en spelen in de speeltuin. Ongelooflijk ook als je ziet wat ze hier mee nemen qua ‘tussendoortje’. Op school is dat ook al te merken hoor. Patat, een hele rol koek, frisdrank flesjes, roti, chips, rijst en ga zo maar door. En dan ook nog geld waarvan ijs, saté en chips wordt gekocht! Ik had geloof ik een beker limonade met een evergreen mee toen ik op de basisschool zat. Daarna was het alweer tijd om richting school te vertrekken.

En toen was het tijd voor de laatste trip die ik nog wilde gaan maken. Zoals jullie weten heb ik al heel wat gedaan en gezien. Aan verschillende gidsen heb ik gevraagd wat je nu echt gedaan moet hebben. Ik vertelde wat ik al wel had gedaan en ze zeiden eigenlijk allemaal dat ik nog naar de Voltzberg en Raleighvallen moest gaan. Dus dat moest dan ook nog maar even gebeuren! Samen met Nadine en haar ouders en (oud) huisgenootje Thies vertrokken we zaterdag (19 mei) richting het binnenland met als doel de top van de Voltzberg te bereiken! We zouden om half 6 Surinaamse tijd worden opgehaald, dat werd dus uiteindelijk een uurtje later. Helaas geen Jeep deze keer, maar een bus. Dan voel je helemaal alle kuilen en hobbels op de bauxietweg. Toch kreeg ik het voor elkaar om in slaap te vallen, maar dat kwam misschien meer omdat ik een nachtje had doorgehaald. Tsja en met een bus kom je niet zo goed vooruit in de modder.. we hadden namelijk regen en stonden al snel vast op de bauxietweg. Met z’n allen duwen en planken verleggen en uiteindelijk lukte het om de bus weer vooruit te krijgen. Na een uur of 4 rijden met meerdere stops komen we bij de plaats waar we alle spullen versjouwen op een boot en verder varen. Onderweg zien we de berg al. Na een paar uur varen komen we aan op Fongoe eiland, via een slinger van mensen gaan alle meegebrachte spullen omhoog het eiland op. Verder doe ik niet veel meer deze dag; aapjes voeren, saoto soep eten en gezellig zitten. Lekker vroeg duik ik mijn hangmatje in!

Zondag was de dag van de Voltzberg. Na een goed ontbijt gaan we op pad. Even varen met de boot voordat de echte wandeling begint. Een wandeling van zo’n 3,5 uur (ik ben niet zo’n fan van wandelen) door de jungle. We moeten een lange broek aan voor alles wat we tegen kunnen komen zoals gifslangen, omgevallen bomen en takken.. en steken kreekjes over. Na ongeveer 3 uur komen we aan bij de voet van de berg. Nu gaan we echt klimmen! Het is een stijl pad omhoog waarbij je eerst nog door bosjes gaat en die (of een touw) vast kunt pakken. Maar op een gegeven moment is dat allemaal weg, dan blijft er alleen graniet over. De Voltzberg is namelijk van graniet en door de regen was die best wel glad. Zeker dat wanneer deze berg in Nederland had gestaan, dat het dan niet verantwoord was geweest om hem in deze toestand te beklimmen. Ik vond het echt. Super. Eng. Wat een hoogtevrees.. ik geef het niet snel toe want het klinkt echt niet cool, maar ik heb heen en terug jankend op de berg gezeten, ik vond het zó eng! Een paar keer gleed mijn voet ook weg en ik zie mezelf dan al naar beneden donderen hoor. Dat anderen zo omhoog lopen zonder angst, ik begrijp het niet! Maar eenmaal boven.. wat een uitzicht! Echt. Super. Gaaf! Helaas begint het weer te regenen en moeten we binnen 5 minuten al weer naar beneden aangezien we anders niet meer naar beneden kunnen omdat de berg nog gladder wordt. Dus even snel wat (spring)foto’s maken! Tegen de terug weg zat ik heen al op. Hoe ging ik hier nu vanaf komen? Met hulp van beide gidsen (aan elke hand 1), mentale ondersteuning van Thies en een deel zittend vooruit, kom ik de berg af. Gelukkig! Ik ben echt blij dat ik het gedaan heb, hoe eng ik het ook vond. Bij de voet van de berg gaan we lekker lunchen totdat de gids mij aan mijn arm wegrukt. Ik dacht dat het kwam doordat ik een grap over hem maakte, maar nee, van achter kwam er een wurgslang naar me toe! Hier ben ik dan weer niet bang voor hè, al was ik natuurlijk wel blij dat de gids me wegtrok van de steen waarop ik lekker mijn broodje zat te eten. Dan begint de lange wandeling terug. Gelukkig was mijn rugzak al wat lichter (ik had 6 broodjes, 4 flesjes water, veel festival koek (verslaving) en nog meer mee). Maar ik ben blij als we terug zijn en ik mijn (te kleine) schoenen uit kan doen en de modder van me af kan spoelen.. dat doen we bij kleine watervallen. Heerlijk zo’n frisse duik! Dan terug naar het eiland.. lekker douchen, Surinaams eten (aardappelsoep, rijst, vis, kousenband.. ), gezellig zitten en weer niet te laat mijn hangmatje in!

Maandag gingen we weer wandelen (yes!), gelukkig nu niet zo lang. Dit keer liepen we naar de moedervallen. Vanwege de blaren had ik nu lekker mijn teenslippertjes aan. De gids vertelt weer van alles, het leukst vind ik toch wel de camouflageboom; een boom met camouflagekleuren. Het regenwoud is eigenlijk de grootste apotheek van de wereld, wat je wel niet allemaal van de bomen, bladeren en alles kunt gebruiken! De moedervallen zelf vind ik niet zo veel voorstellen, meer een soort van grote stroomversnelling, maar het was evengoed wel mooi om te zien hoor! Nadat we weer terug zijn is het tijd om de hangmatjes los te maken en de spullen weer via een menselijke slinger de boot in te gooien. Het weer is veel beter dan heen op de boot, heerlijk! En daarna de weg terug weer, gelukkig komen we dit keer niet vast te staan. We maken er een gezellige rit van met Surinaamse en Nederlandse liedjes, de Surinamers zingen vooral hard mee! Terug gelijk wassen, opruimen, stage voorbereiden, bijpraten en slapen!

Want de laatste stageweek op de Ritfeldschool was inmiddels aangebroken. Een week waarin ik nog heel wat wensen uit de doos heb getoverd, alle kinderen kind van de dag zijn geweest en het sprookjesboek heb uit gelezen (die ik van jou kreeg, Elly! Ik ben er zo blij mee!). Toen ik Sneeuwwitje voorlas, had ik een donkerrode appel mee die er vrij eng uitzag, maar toch wilden de kinderen na afloop allemaal een hapje uit de appel nemen. Ze waren er zo dol op dat ik in de klas een sprookjeshoek heb ingericht. Vrijdag had ik dan echt mijn afscheid, al was dit eigenlijk niet zo leuk. We gingen eerst me de bus naar het kinderboekenfestival, waar ik de kinderen echt heb zien genieten. Maar aangezien we tussen alle busjes die daar stonden en zo op elkaar lijken, onze eigen buschauffeur en bus niet konden vinden, moesten we een uur lang wachten en werden de kinderen druk en gingen ze klieren. Ik kreeg ook klachten van andere mensen. Maar het was ook lastig; de kinderen netjes en stil laten zitten en ondertussen op zoek naar de buschauffeur of een andere leerkracht. Eenmaal op school ging dit niet veel beter en had ik sowieso een uur minder waardoor ik Berenjacht (dat is een prentenboek + dramales) niet meer kon doen. Het was ook heel tegenstrijdig. Je wilt een leuk afscheid en hebt verschillende dingen mee voor de kinderen (ik had in Nederland via andere stages en zelf wat cadeautjes voor de kinderen geregeld en voor iedereen een foto laten afdrukken en daar wat persoonlijks opgeschreven en een sticker geplakt), maar door hoe de ochtend verliep was het lastig om ze daar nu mee te belonen! Ook had ik nog dropjes en snoephartjes. Het snoep was trouwens weinig in vergelijking met wat ze mee hadden naar het kinderboekenfestival; chips, een pakje tuc, geld om daar nog even patat en popcorn te kopen, frisdrank, koekjes.. en dan heb ik het nu over wat 1 kind mee had. Voor mijn mentor had ik een pakketje gemaakt met tulpenchocolade, 2 spellendozen, vouwblaadjes, ander papier, stickers, etc. Het was dus niet zo leuk als ik had gehoopt, maar een gekke klassenfoto en wat fijne brasa’s van de kinderen maakten veel goed!

En toen had ik heerlijk 4 dagen vrij! Lekker een avondje uitgeweest met het huis, zaterdag én zondag met huisgenoten bij Lekker! geluncht en van alles en nog wat gedaan.

En zondag ging om kwart over 5 de wekker. Normaal gesproken zouden we nu thuis kunnen komen van uitgaan, maar nee, vandaag ging ik met huisgenootjes Freek, Myrthe, Mieke en oud huisgenootje Thies nog in het donker naar de vogeltjeswedstrijden op het onafhankelijkheidsplein. Daar aangekomen bleken we toch iets te vroeg te zijn, nice. Ik ga niet meer naar de mannen luisteren hoor, want die hebben het steeds mis! Maargoed, we kwamen hier voor de wedstrijden. Heel veel mensen (vooral mannen) hebben hier in Suriname een klein zangvogeltje. Die zijn heel veel waard (meer dan een huis soms zelfs!) en worden in kooitjes overal mee naar toe genomen. Er zijn 3 soorten vogeltjes en op zondag zijn er dan wedstrijden. 2 vogels gaan tegen elkaar ‘zingen’ en 2 onafhankelijke mannen houden bij hoe vaak ze een bepaald geluidje maken. Een wedstrijd duurt 15 minuten en je doet in totaal 3 wedstrijdjes achter elkaar, met een korte pauze. Heel apart dit, en dat zoveel mensen dit zo leuk vinden en die vogeltjes zoveel waard zijn. Nadat we wel weer genoeg gezien hadden, gingen we ‘ontbijten’ aan de waterkant. Veel op ontbijt leek het niet aangezien er geen brood verkrijgbaar was.. nee wij zaten aan de baka bana (gebakken banaan)! Beetje apart, zo vroeg, maar ik ben er dol op dus ga het nog lekker vaak halen nu ik hier nog ben! Hierna zijn we naar de grootste houten kerk van Zuid-Amerika gelopen om die nog eens goed van binnen te bekijken;). Daarna weer terug naar de waterkant, dit keer voor een sapje. Om half 11 gingen we naar Fort Zeelandia waar er een rondleiding begon. Daarna dus lunchen bij Lekker! ’s Avonds gingen we met bijna heel het huis naar het Kamperveen stadion. Hier speelde SuriProfs Natio tegen Vitesse! Er waren eerder die week al 2 wedstrijden (SuriProfs Natio – Guyana, Guyana – Vitesse). Dit onder het mom van de Parbo Bier Cup. Echt een hele leuk ervaring. Gezellig tussen alle Surinamers op de tribune met ondertussen een brassband die speelde.. wat een heerlijke sfeer, ik heb echt genoten! Vitesse won.. en dat vond ik toch wel jammer want nu ik hier voor 4 maanden woon ben ik natuurlijk voor Suriname!!

Na nog 2 heerlijke dagen vrij ben ik dinsdag avond alleen naar VOS gegaan. Hier zwemmen de kinderen altijd en ontmoette ik Mac. Hij is muzikant en ik vertelde hem dat ik piano speel enzo. De laatste dinsdag van de maand jammen ze hier altijd dus hij vroeg me om een keer te komen kijken. Dus heb ik na 3,5 maand eindelijk weer de toetsen aangeraakt en gezellig muziek gemaakt met de Surinamers en nog een Belgisch meisje.

En woensdag was het zover, op naar Jaw Jaw. Maar dat komt later, dit was het weer even voor nu! Ik ben in ieder geval weer bij met de verslagen en nog maar 10 dagen en dan zit het avontuur erop. Nog even volop genieten van alles en de ‘laatste keren’, maar toch ook wel weer uitkijken om iedereen weer te zien!:) En wat heb ik weer zin in ‘gewone’ dingen; de gezelligheid wanneer we met z’n allen aan tafel zitten, kletsavondjes met vriendinnen, even de stad in.. en een kamer zonder al die mieren.

Helaas een regenachtige groet uit Suriname (ik hoop dat de zon snel gaat komen zodat ik bruiner het vliegtuig in en uit stap),

Bosi Sara