Tijd voor een nieuw verslag! Deel wan

Na een maand laat ik maar weer eens wat van me horen, schandalig! Ik kreeg al de vraag wanneer ik weer eens een verslag ging plaatsen! Het gaat zo snel de tijd, inmiddels zie ik op mijn site staan dat ik nog maar 51 DAGEN in Suriname zal zijn!:O En wat heb ik een hoop gedaan.. gelukkig heb ik van een paar hele lieve pabo vriendinnen een boekje gekregen met foto’s en heeft iedereen daar een leuk verhaaltje in gezet. Ik kreeg de taak om hem verder te vullen, wat ik nog steeds weet vol te houden; elke dag schrijf ik kort mijn belevenissen op. En dat boekje kan ik nu dus mooi gebruiken om te kijken wat ik allemaal gedaan heb! Binnenkort moet ik denk wel naar een nieuw boekje uitkijken..

Voor ik begin wil ik iedereen eens bedanken voor de reacties! Het is zo leuk om mailtjes, berichtjes via facebook en reacties op m’n blog te krijgen:). Soms uit onverwachte hoek, zo leuk! Iedereen persoonlijk bedanken gaat nu een beetje lastig worden, maar weet in ieder geval dat ik alles heb gelezen en af en toe ook de eerste (alle) reacties nog eens lees, want dat is echt iets om blij van te worden! Geen idee wie het precies allemaal leest, want ik kan alleen zien hoe vaak het wordt bekeken. Verder heb ik een paar keer de vraag gekregen over het adres van mijn huis.. en ik wil jullie nergens toe verplichten, maar ik zet hem er gewoon even op! Maar post wordt hier pas gebracht als het de moeite waard is om hierheen te komen.. we verwachten nog post uit februari. Maargoed, hieronder dan het adres:

Mozartstraat 118
Tourtonne 3
Paramaribo
Suriname

En dan nu maar eens wat vertellen over de laatste tijd!

Earth hour
Ook in Suriname wordt inmiddels Earth hour georganiseerd. Een uur de lichten uit op 31 maart, mede mogelijk gemaakt by Tim en Laura, 2 huisgenootjes. Op naar het onafhankelijkheidsplein! Toen we aan kwamen rijden zagen we al veel mensen en fakkels. Als snel begon een soort van gospelkoor te zingen, echt prachtig! Als het internet hier sneller zou zijn, dan had ik daar zeker een filmpje van geplaatst zodat jullie mee konden genieten. Na het gospelkoor was er een soort van indianenband die ons naar het volgende podium bracht. Daar gingen zij optreden, wat voornamelijk trommel geluid was; allemaal soorten trommels. Om het podium was weer een kring gevormd van mensen met een fakkel. Ik ging door de mensen heen om wat foto’s te maken, maar voor ik het wist had ik samen met huisgenootje Guido zelf een fakkel in m’n hand en stond ik in de kring. We kregen steeds een seintje als we naar het volgende podium moesten lopen, twee aan twee. Zo waren wij de leidende draad en stonden we steeds vooraan bij het podium. Het volgende optreden was van jongeren en kinderen met stokken, capoeira; een Braziliaans vecht/dans spel. In het midden van het plein zat een stam die uit het binnenland was gekomen, zij hadden zichzelf ingesmeerd met wit spul en dansten om een vuur, ondertussen veel trommels. Op een gegeven moment liepen ze gewoon in dat vuur zelf en gingen ze er op zitten, zodat het vuur uitging. Nou, ik voelde een paar vonken die op mij kwamen al branden, dus hoe zij dat konden doen snap ik echt niet, ze waren in trance?! Na dit tafereel moesten we ons in 3 groepen opsplitsen. Er ging steeds een groep met fakkels weg, brassband er achter aan. Groep weg, band er achter aan. Ieder naar een ander podium. Een groep begon en na de laatste tik begon het volgende podium te spelen. Daarna nog gezellig met de huisgenootjes bij ’t Vat gezeten. Wat een prachtig, muzikaal, cultureel, milieubewust en gezellig avondje!! Genoten van de sfeer en de mensen!

Sun Glam
Zondag was het tijd voor Sun Glam! Een festival op het strand aan de rivier. Maar balen, want de regen komt met bakken uit de lucht. Als het mooi weer was geweest konden we ondertussen lekker zwemmen, beachvolleybal spelen, genieten van de zon.. maar het weer mag de pret niet drukken, wij maken er met z’n allen een mooi feestje van! De cocktails smaken evengoed prima!

Verder was het deze dagen vooral aan school werken, want dat moest worden ingeleverd. En weer een afscheidsetentje van een huisgenootje, lekker chillen, chicken tonight eten zonder chicken en zorgen dat m’n kamer schoon en netjes was voordat m’n moeder zou komen;). Op de fiets naar stage kom ik nog een Surinamer tegen op een fiets van J. Niks uit Middenmeer en een paar donkere jongens op postcodeloterij fietsen!

En dinsdag was het dan zover; vakantie én op naar Zanderij. Eerder weg bij stage en gauw naar huis fietsen, niet eens tijd om die warme kleding uit te doen. Met een groep Nederlanders die terug vliegen is het gezellig in de bus, ze willen van alles weten! Eenmaal op het vliegveld nog 3 uur moeten wachten.. maar een dwarsligger (bedankt Elly!) in m’n tas mee en zo kom ik de tijd wel door. Ik wil het vliegtuig graag zien landen; door de hitte loop ik richting de kant waar je het kunt zien. Maar voor ik het weet hoor ik enorm veel geluid achter me, en is het vliegtuig al geland! Snel terug dus. En daar stond ik vooraan, met m’n camera in de hand klaar om gelijk een foto te maken van mam als ze door de deuren komt. Wachten, wachten en nog eens wachten. Lekker mensen kijken en steeds proberen te zien of ze al komt. Na bijna een uur is het dan zo ver. Die camera had ik wel in m’n tas kunnen laten, want ik ren het lint onderdoor, gelijk op haar af! De mensen daar waren erg blij dat wij daar zo midden op het pad stonden! Ik was trouwens helemaal niet wit in vergelijking met m’n moeder:). In het hotelbusje gaan we richting Par’bo. Ik vertel van alles en bedenk me later pas dat iedereen in het busje voor de rest stil is en waarschijnlijk ook fijn mijn verhalen aan het aanhoren is. Eenmaal in het hotel gaat de koffer open; nog allemaal spulletjes voor stage, een zak met snoep en drop (tijd geleden, bedankt fam. Ruiter!), heel veel stickers (ook bedankt Ruitertjes!), kleding, een andere laptop (de mijne valt steeds uit, oververhit), een hele toffe kaart + leesboek (bedankt Marleen, Corina & Susan!).. in ieder geval: die koffer was half gevuld met mijn spullen.. en dat was terug ook wel te merken! We gaan lekker uit eten bij Zus & Zo, mijn favoriete tentje in Paramaribo (ook die van m'n moeder nu geloof ik)! Ik besluit gelijk om maar lekker in het hotel te slapen, want zo alleen is ook niet gezellig voor haar. En dat is genieten daar; een heerlijk koele kamer, uitgebreid ontbijt én een warme douche, tijd geleden!

Woensdag gaan we naar mijn stage. Helaas hebben de kinderen al vakantie, want wat hadden ze het leuk gevonden om haar te zien! Nu zijn er oudergesprekken. In Nederland zou je dat ’s middags na schooltijd doen of ’s avonds, hier hebben de kinderen gewoon een dag vrij en komen de ouders onder schooltijd. Een gesprek bijgewoond en verder de school laten zien. Het lijkt op de foto’s een stuk mooier hoor ik. Daarna gaan we terug naar het centrum; één dag hier en m’n moeder durft het aan om zich in het drukke, linksrijdende verkeer te mengen. Haar ook gelijk maar kennis laten maken met 1 van de vele Chinese supermarkten hier en op naar mijn Mozartjes! Ik was bang dat ze het een enorme bende zou gaan vinden want ze is nu eenmaal iemand die van een schoon, fris en opgeruimd huis houdt. Maar in die ene dag was er van alles gebeurd in huis! Kenneth, die hier alles in huis regelt, had blijkbaar flink op zijn kop gekregen van de beheerder. Nieuwe waterkokers, asbakken voor de rokers, een opgeruimde keuken.. viel dat even mee! Na een gezellig kletsuurtje, spullen opruimen en pakken, op naar het hotel. Lekker chillen bij het zwembad van het naastgelegen hotel. Wat een gedoe, ik slaap officieel nog niet in het hotel. Je moet een handdoek pakken daar en hoeft die dus niet zelf mee. We vielen dan ook gelijk op met onze roze HEMA handdoeken en worden geroepen. Ze zien dat ik een dag te vroeg bij het zwembad ben dus ik moet toestemming vragen, word van het ene hokje naar het andere gestuurd en weer terug, daarna de kleren weer aan en naar de receptie om te betalen. Daar moet het in Amerikaanse dollars, maar die heb ik niet. Maar het kan worden omgerekend naar Surinaamse. Als ik dan eindelijk het water in wil springen, hoor ik een harde ‘nee, stop!’. Eerst nog douchen.. nou ik zal maar geen bommetje gaan maken en ga braaf via het trapje het water in.
’s Avonds weer lekker uit eten met een stewardess en haar man, wat een reisverhalen zeg! KLM heeft ook projecten met weeshuizen en ze vraagt of ik hier nog weeshuizen weet. Ik ga nu proberen contact te krijgen met weeshuizen van andere stagiaires zodat ik met iemand van KLM daar kan gaan kijken naar materialen die ze hard nodig hebben. De KLM kan dan een project opstarten om te zorgen dat ze daar meer spullen krijgen.

Donderdag gaan we richting het ziekenhuis waar 2 coassistenten uit mijn huis stage lopen. Als je al jaren in het ziekenhuis werkt, dan wil je wel eens weten hoe dat hier gaat op de kraamafdeling. Dat het hier totaal anders is, zien we gelijk. Wachtkamers zijn buiten. Heel groot hangt er een bord met borstvoedingregels. Je ligt hier naar klasse. Verdien je veel, dan heb je het beter te verduren dan wanneer je weinig verdient. Je betaalt hier cash. We kijken al wat rond maar besluiten wel om iemand aan te spreken. We worden steeds doorgestuurd om uiteindelijk bij het hoofd uit te komen. Maar die is ‘buitenshuis’ en ‘geen idee wanneer ze weer terug is’. Jammer, nu moeten we weg.. misschien hadden we niet zo eerlijk moeten zijn en gewoon wat rond moeten kijken, dat had niemand door gehad. Maar toch hebben we wel een indruk gekregen. ’s Middags is het jammer genoeg slecht weer dus doen we weinig. De 2e dag pas in Suriname en je zou het niet verwachten, maar ’s avonds gaan we lekker Hollands eten in het pannenkoeken en poffertjes restaurant en horen we muziek van Guus Meeuwis, Acda & de Munnik.. zijn we wel in Suriname?!

Inmiddels waren ook de andere reizigers geland, want vrijdag ging de rondreis die mam in Nederland al had geboekt beginnen. We hadden een rondwandeling door het centrum van Par’bo. Ik vroeg me af of ik dat nou wel zo leuk zou vinden, want de gebouwen had ik al gezien. Maar de verhalen er achter niet! De jonge gids vertelde erg leuk en ik weet inmiddels waarom alles er staat! De club gelijk kennis laten maken met baka bana, cassave en bananen chips en iets met rijst, dat was voor mij ook nieuw. ’s Middags komt de regen helaas weer met bakken uit de lucht.. dus gaan we mooi gebruik maken van de sauna en het bubbelbad bij het buurhotel.
's Avonds weer lekker uit eten bij Zus & Zo, want op vrijdag is daar altijd muziek:). Een stel haalt ons onderweg er naar toe in en ja hoor, zij hebben natuurlijk net de laatste tafel. Maar gelukkig, mensen die gereserveerd hebben komen niet opdagen. Mama kennis laten maken met de heerlijke chillers van Parbo bier.

Van zondag t/m maandag zijn we de stad uit geweest. Eerst 2 nachten in een voormalig plantagehuis geslapen en de laatste nacht in een hutje in Galibi.
Een gids is ziek dus we worden met een andere groep samengevoegd. We gaan het bootje in en ik ken het hier al, maar we varen totaal de andere kant op?! ‘Ja, dolfijnen jullie toch?’ zegt een gebrekkig sprekende Surinamer. ‘Jaa, jaa dolfijnen, zeker!’. Stond niet op ons programma, maar prima! In tegenstelling tot de vorige keer zie ik nu veel meer dolfijnen en meer dan alleen maar vinnetjes. Ze springen voor ons neus. Super tof! Een extra geluksmomentje. Daarna gaan we langs verschillende plantages van vroeger, waar van alles over de slavengeschiedenis verteld wordt. En we zien een gevangenis waar de mannen destijds uit Libelles en Viva’s vrouwen hebben gescheurd en opgeplakt en waar ik even in de isoleercel mag doorbrengen. Op de 2e plantage is het net Nederland.. een echte boer die best blank is, koeien, een trekker waar ik op mag..
Daarna lunchen in Frederiksdorp, waar we ook blijven slapen. Verse grapefruitsap van de plantage en de zon laat zich weer eens zien, daarna dus lekker op onze eigen veranda zitten en een gezellig avondje.

Zondag was het Pasen, maar het enige wat ik hiervan gemerkt heb, was een gekookt ei in de saoto soep, maar die zit er standaard in..
Om half 6 ging de wekker al want we gingen richting de Warappakreek, waar je alleen in en uit kunt als het water hoog staat. Dit betekende door het water naar de boot, terug stond alles een paar meter lager. Een prachtig gebied met ook aapjes, kaaimannen, honderden krabben, vogels en weet ik het. We eindigen bij de Atlantische oceaan waar Nederlanders een steiger met vogelhut hebben gebouwd. Het lijken net de wadden. We stoppen ook bij een plantage die totaal is overgenomen door de jungle, maar er staan nog wel verschillende onderdelen. We gaan bij een klein dorpje kijken waar een school is met wel 17 leerlingen. In dit dorpje gaat een Nederlands stel een restaurant en vakantiehuisjes bouwen en producten uit de omgeving zelf gebruiken. Hele leuke mensen! We eten bij Surinaamse mensen thuis en gaan op een trekker met wagen nog een plantage over, waar we pompelmoes van de bomen halen. Verser kan niet! Daarna bekaf, dus lekker hangmatteren. Ik vraag me trouwens af hoe jullie dat lezen, want m’n moeder en vriendinnen die hier inmiddels zijn spraken het een beetje anders uit.. het is in ieder geval hangmat-teer-ren.

Maandag was het Sarah & Sara, want mam was 50 geworden! Ik had een paar kinderen van school een tekening laten maken en deze op de deur geplakt. Blij dat ze hier was, want zo’n grote Sarah in de tuin, dat wilde ze absoluut niet (komt nog wel;)). We gaan weg uit Frederiksdorp en aan de overkant van de rivier wacht een andere groep op ons, op naar Albina! Na 3 uur rijden op een ‘zeer goede’ weg stappen we daar op een boot richting Galibi. Galibi is het strand waar schildpadden in het legseizoen hun eieren leggen. En dit zijn niet zomaar schildpadden, nee dit zijn schildpadden die wel 750 kg kunnen wegen en 1,70 lang kunnen worden. Dat is wat anders dan de schildpad die wij vroeger in de sloot tegenkwamen en in een emmer paste..
Als we aankomen krijgen we een rondleiding door het indianendorp waar we slapen. Onze gids vertelt van alles over de gewoonten etc. Barre verhalen! Als je hier als meisje voor het eerst ongesteld wordt, dan moet je een week binnen blijven. De vader, ooms, broers, neven; alle mannelijke familie, gaat op zoek naar mieren in het bos. En deze mieren zijn een stuk groter dan die wij in Nederland hebben, hoor! Je krijgt seksuele voorlichting maar ook over hoe je moet koken;). 10 mieren worden in een rieten kleedje vastgemaakt (levend) en op 3 plaatsen bij het meisje wordt dat kleedje vastgemaakt. De mieren moeten dan allemaal tegelijk bijten. Daarna moet het meisje zoveel alcohol drinken dat ze er dronken van wordt en gaat overgeven. Het kind is dan uit haar, ze is volwassen. Ze mag dan ook niet meer met jongere zusjes enz. spelen. Leuk als je 9 bent. De volgende dag weet ze niks meer van het tafereel waarbij het hele dorp komt kijken.
Toen het donker was gingen we het bootje weer in, op naar de schildpadden! Ik voelde me net een vluchteling; op een donker bootje langs de kust.. wel een prachtige sterrenhemel! Op het strand aangekomen zie ik al een zwarte vlek, dit is dus een schildpad die net uit de zee komt kruipen. Ze graven een gat en leggen echt duizenden eitjes per keer, maar een paar schildpadjes zullen het echt overleven. Er komen vele schildpadden per keer, wat er soms voor zorgt dat er op een bestaand gat met eieren een kuil gegraven wordt door andere schildpadden. Gebeurde ook toen wij er waren; allemaal eitjes die overal en nergens heen vlogen. De eitjes zien er trouwens uit als pingpongballetjes. Je mag niet met een zaklamp op ze schijnen, alleen op de achterkant, anders kunnen ze verblind worden en dan komen ze niet meer terug in de zee.. maar echt super vet om te zien, wat een beesten! En wat een speciale verjaardag zo!

Dinsdag zijn we naar Galibi Zoo geweest. Een man uit het dorp houdt hier verschillende dieren, zoals aapjes, een vogelspin, wurgslang, miereneters, bosvarken, toecan, babykaaiman, papegaaien, luiaard… voor je het weet springt er een aapje op je hoofd. De miereneter wilde dat ook, maar dat vond ik, net als mijn benen en kleding, niet zo leuk. Ik schrok me rot, want dit voelde wel als een erg zwaar aapje. De wurgslang die om mijn nek werd gelegd ging op een gegeven moment echt een beetje wurgen. Daardoor hield ik hem waarschijnlijk iets te strak vast en heel leuk, de slang gooide daarna een hele inhoud over mij heen.. super vies en iedereen ondertussen maar foto’s van mij maken..
Na Galibi Zoo was het tijd om te vertrekken, maar dit keer naar het buurland Frans Guyana. Kan ik weer een land aan mijn bezochte landen toevoegen:). We gingen hier naar de Franse strafgevangenis waar ook Papillion heeft gezeten. Ik had nog nooit van hem gehoord hoor, maar misschien zegt het jullie wat. Dat we hier in een land zaten dat bij Frankrijk hoort was gelijk te merken. Euro’s, Franse kentekens, Franse bouwstijl.. we bestellen parbo bier en fernandes, maar dat hebben ze hier natuurlijk niet;).
Dinsdagavond waren we weer fijn terug in de stad en na alle nasi, bami, saoto soep etc. (je eet hier 2 keer warm per dag) genieten van kip en patat bij ’t Vat met de jongeren die ik op trip leerde kennen. Woensdag hadden we vrij en wat we/ik daarna beleefd hebben meld ik jullie snel, maar voor nu houd ik er even mee op.

Aan iedereen die nu meivakantie heeft: geniet ervan, no span! En dan zal ik ervoor zorgen dat jullie nog wat leesvoer krijgen binnenkort, mochten jullie je vervelen..

Lieve groetjes vanuit Suriname!

Sara