Aan alles komt een eind

Zo ook aan mijn Suriname avontuur, helaas. Want ik zit op dit moment weer thuis aan de keukentafel mijn laatste verslag te typen.. zo ben ik ook ooit begonnen met mijn eerste verslag en dat lijkt nog niet eens zo lang geleden. Raar hoor, zo zit je weer in Nederland! Ik wil jullie (geen idee wie jullie precies allemaal zijn, daar ben ik eigenlijk wel heel benieuwd naar) bedanken voor het volgen van mijn blog en de leuke reacties daar op!:) Ik kon niet overal op reageren, maar ik heb alles met een glimlach gelezen. En wie weet ga ik nog meer verslagen maken, want ik ben nog niet klaar met reizen hoor!!

Ik ga jullie nog even vertellen hoe de laatste week in Suriname verliep want dan ben ik helemaal klaar en daar heb ik zelf ook wat aan (verslagen bewaren natuurlijk) aangezien ik zelf soms ook niet meer weet wat ik in die 4 maanden tijd wel niet allemaal gezien en beleefd heb!

Toen we die woensdag terug kwamen van Jaw Jaw was ik klaar met stage. Dus dat werd nog lekker ruim een week genieten van Paramaribo en alles wat daar bij hoort! Donderdag een afscheidsavondje van 2 huisgenootjes (de laatste man uit huis is vertrokken!). Uit eten bij JiJi’s met de club en na een powernap met z’n allen uit! Daarna een rustig weekendje aangezien het huis nu een stuk leger is en de helft op trip is! Met de overgebleven meiden gaan we vrijdagavond lekker uit eten bij Zus & Zo (thuis kook ik wel weer;)!). Zaterdag moest hier natuurlijk ook voetbal gekeken worden, dus we gaan naar ’t Vat waar zo’n beetje alle Nederlandse studenten en vakantiegangers zich verzameld hebben. Maar er zitten ook genoeg Surinamers in oranje shirts! Een gezellige boel, naja, totdat de eindfluit klonk en we na al die gemiste kansen echt niet meer konden scoren. We gaan ons verdriet maar weg eten met een lunch (ja, voetbal was bij ons ’s middags) bij Lekker! ’s Avonds maken we er thuis een gezellig avondje van.

Zondag ben ik samen met Nadine bij een kerkmis geweest. Ik wilde graag nog een mis meemaken met een gospelkoor, dus ben ik op mijn stageschool gaan informeren. De leerkracht die handvaardigheid geeft, zingt zelf in een koor en tekende voor mij een plattegrond waarbij ze liet zien waar de kerk was. Dus zondag stonden wij even voor 9 uur bij die kerk, die er eigenlijk niet zo uitzag als een kerk zoals ik dat gewend ben! Het was de Augsburgse Evangelisch Lutherse Kerk. Toen we binnenkwamen werden we gelijk welkom geheten en zagen we al een drumstel en keyboard staan; dat moest wel goed komen met de muziek! De broer van de leerkracht kwam ons ook al welkom heten. We zaten gezellig met alle Surinamers in de kerk (op stoelen), al was het maar een klein kerkje hoor! Hip, want ze hadden een PowerPoint presentatie waarin de lezingen en liedjes en nog meer werd weergegeven. Toen een van de eerste liedjes gezongen werd, ik weet niet meer hoe het lied heette, begonnen alle mensen in de kerk elkaar de hand te schudden. Ook die van ons. Echt leuk om mee te maken! Een koor was er uiteindelijk niet (al ging het koor na afloop wel repeteren.. ), maar alle liedjes werden door de mensen zelf gezongen. En een aantal liedjes door een kinderkoor, ook leuk! Het waren hele enthousiaste mensen (echte Surinamers, vond ik) en aan het einde van de viering werd er gevraagd wie er voor het eerst in de kerk was en of diegenen naar voren wilden komen.. een beetje rood en verlegen staken wij ons vinger op. Met nog 5 anderen (Surinamers) moesten we voor in de kerk komen staan en gingen de mensen voor ons zingen én kregen we een zelfgemaakt cadeautje. Na de mis gingen alle mensen elkaar een hand geven en een gezegende week wensen. Erg leuk om mee te maken, wat een saamhorigheid in de kerk en wat een vriendelijke mensen!:)

Eenmaal thuis liet het zonnetje zich weer eens zien en ook al zit ik hier 4 maanden, in 30 graden, ik lig eigenlijk nooit te ‘bakken’. Je hebt hier ook alle dingetjes die je moet doen en ik kan niet goed stilliggen, vooral wanneer ik weet dat ik nog veel te doen heb! Maar nu zie ik deze laatste week toch wel een beetje als vakantie en wil ik elke dag wel even een uurtje zon pakken (als die er is tenminste aangezien het ook regenseizoen is.. ). Dus dan lig ik lekker op een luchtbedje in het zwembad hoor! Want wie weet wat we voor zomer krijgen..

Aan het einde van de middag ben ik een tijdje bij een guesthouse geweest. De eigenaar is rond de 30 en doet ook zijn best om wat Surinaamse jongens (ik leer steeds meer Surinamers kennen) te helpen aangezien zij zo weinig kansen krijgen, zelfs nog vanwege hun kleur. Ze helpen hem in zijn guesthouse en hij praat ook veel met ze over bepaalde dingen. Toch wel raar dat kleur nog zoveel kan uitmaken. Ook gaat het hier zo anders qua school; het is niet zo vanzelfsprekend dat je naar de basis- en middelbare school gaat en daarna een opleiding gaat doen. Wat hebben wij het dan maar goed hier.

Maandag ben ik met Nadine naar een kindertehuis geweest. Een huisgenootje doet maatschappelijk werk en had een hele lijst van kindertehuizen, weeshuizen en internaten. In het kindertehuis waar wij zijn geweest wonen alleen jongens, zijn kunnen vaak vanwege gedragsproblemen niet meer thuis wonen. Omdat het op school dan vaak ook niet ging, zijn ze soms al een aantal jaren niet meer naar school geweest. De jongens zijn in de leeftijd van 9 tot 15 jaar. Ze mogen hier tot hun 12e jaar komen. Dus ze laten jongens van 14 niet toe omdat die dan nog maar 1 jaar kunnen blijven. De kinderen en ouders worden begeleid en zo kunnen zij hopelijk weer naar huis op hun 15e. In totaal wonen er 14 jongens en zijn er 2 begeleiders en een stagiair (uit Nederland). De man die dit doet vertelde van alles en liet ons het kindertehuis zien; een oud gebouw in de stad. Interessant om dit ook te zien en wat waren ze blij met mijn tas vol pennen.

Daarna weer lekker van de zon genieten en ’s avonds hebben we met de redelijk goede pannen die we konden vinden, met z’n allen pannenkoeken gebakken.

Dinsdag ben ik met Nadine al vroeg naar de vreemdelingenpolitie geweest. Voor de laatste keer! We zijn nu wel voor 8 dagen illegaal in het land maar kunnen hierdoor zaterdag wel het vliegtuig in, hopelijk, maar ze willen ons vast niet in het land houden. ’s Avonds ging Don, een Surinaamse jongen, koken. Wat kunnen ze dat hier toch goed, wat eten ze toch veel. Alles op gevoel en ze doen er meer moeite voor dan wij.

Woensdag ben ik met huisgenootjes Mieke en Myrthe en Nadine met een bootje de rivier overgestoken en naar Peperpot gefietst. Dit is een natuurpark maar het viel allemaal een beetje tegen. Maar op de terugweg heb ik iets gedaan wat nog op mijn to do list stond, en dat was over de Wijdenboschbrug fietsen, terug naar Parmaribo. Ik weet zo gauw even niet hoe hoog deze brug is, maar hij is in ieder geval 1508 meter lang en het is verboden er over te fietsen. Dat deden wij dus mooi wel. Zonder afstappen kwamen we boven en zo hadden we een mooi uitzicht over Paramaribo. Later die dag hebben we ook weer voetbal gekeken natuurlijk. Weer verloren en dat kregen we te horen hoor van de Surinamers toen we terug fietsen. ‘Jullie huilen hè’. ‘Nederland gaat eruit’. ‘Heeft jullie toch pijn gedaan’.

Donderdag heerlijk zonnen en daarna was de laatste keer (voorlopig dan) Zus & Zo een feit. ’s Middags een voetbalwedstrijd van het EK gezien bij de oma van Surinaamse jongen (Don) thuis. Grappig hoe ze hier, kilometers verderop, het EK zo volgen! Een programmaboekje met alle ins en outs, ze konden alle spelers en ga zo maar door.

Donderdagavond had ik mijn afscheidsetentje. Samen met Nadine, Esther (die gelijk met ons terug ging) en Anne (die dinsdag naar Nederland vertrokken is). En natuurlijk samen met onze huisgenootjes, Thies, vriendjes, tripman Ruben en zijn ‘personeel’. Al snel moest ik gaan speechen. Waarom ik als eerste? Ik houd niet van speechen en had ook niks voorbereid! We gingen nog even wachten. Na het eten zei huisgenootje Marieke weer: Sara, tijd voor een speech! Maar ik kwam er weer mooi onderuit, want er was iets mis gegaan met mijn eten dus ik was nog aan het eten(a). Maar uiteindelijk moest het toch gebeuren. Het ging best goed. Ik heb hier een toptijd gehad, mede dankzij mijn toffe huisgenootjes! Ik kreeg een shirt van ze, waarop stond: I <3 SU Boys. Daar ga ik verder maar niks over zeggen.

Daarna zij we voor de laatste keer uitgeweest. Voor de laatste keer heb ik genoten van dé Surinaamse uitgaansmuziek en de donkere jongens die standaard elke keer dat ik uitga gaan dansen (en dat kunnen ze zeker weten!) en waarbij iedereen dan in een kring om ze heen gaat staan. Elke keer weer tof om te zien!

Vrijdag was ik na 2 uurtjes al weer wakker want ik moest de eerste huisgenootjes gedag gaan zeggen; zij gingen op trip. Daarna kon ik van de stress niet meer slapen want ik had nog zoveel te doen en wilde nog van alles kopen in de stad (dat moet natuurlijk altijd op het laatste moment gebeuren). Dus hup, mijn bed uit, een koude douche, ontbijtje en op naar het centrum. Genoten van de drukte, een laatste baka bana en het een en ander aan souvenirs gekocht. Ik wilde mijn haar ook nog laten invlechten en dan van die kraaltjes erin zoals al die kinderen op stage dat ook hadden. Binnen een uurtje was het gepiept, echt, wat vlocht die vrouw snel!:O Daarna moest de koffer ook maar snel ingepakt worden. ’s Avonds hebben we met bijna alle meiden uit het huis (trouwens, er waren alleen nog maar meiden) roti gemaakt bij een Surinaamse vrouw thuis. Hier waren we in totaal bijna 5 uur mee bezig! Vooral het maken van de roti zelf, een soort van pannenkoek, kostte veel tijd. Alles kruiden en verse ingrediënten. Maar dan heb je ook wat.. want roti vind ik helemaal niet zo lekker, maar deze natuurlijk wel!

En zaterdag.. was het laatste dagje echt aangebroken. Alles moest nog schoongemaakt worden en precies in de koffer passen wat er voor zorgde dat ik super aan het stressen was! Voor ik het wist was taxi Jeff er al, maar die bleek een lekke band te hebben. Gelukkig hebben Jeff, Fabian en Don deze snel verwisselt en was het tijd om afscheid te nemen van de huisgenootjes die er nog waren. Stond ik bij elk ander afscheid in tranen, nu gebeurde er niks..

Op het vliegveld was het allemaal nog spannend want ik had een missie en dat was proberen meer dan 20 kg handbagage (12 is toegestaan) het vliegtuig in te smokkelen. Veel ja, ik weet het. Kwam ook omdat ik met 2 laptops zat en 1 is zo’n ouderwets ding dat ie vrij zwaar is. Maar het is me gelukt alles door de douane te smokkelen en na alle controle (waarbij je hier zelfs je schoenen uit moet doen) heb ik met Nadine en Esther van onze allerlaatste chiller en bananenchips genoten en nog even wat Surinaamse dranken ingeslagen om jullie in Nederland van te laten proeven. Toen we richting het vliegtuig mochten lopen (je hebt hier niet van die tunnels) kregen we nog een echt Surinaams regenseizoenbuitje op ons en kwam ik met al mijn bagage niet de trap op (heen kwam ik de trap al niet af). Daar stond ik dan te verregenen, maar gelukkig kwam daar een meneer mij helpen. Daarna moest ik het smalle gangetje nog door en iemand vinden die mij kon helpen dat ding in de bagageruimte boven onze stoelen te krijgen. Meerdere malen kreeg ik te horen dat mijn bagage wel wat zwaar was en we hadden vertraging omdat er extra brandstof moest komen aangezien het vliegtuig wat zwaarder was dan verwacht..

Nou de tranen die er bij het wegrijden niet waren, kwamen in het vliegtuig wel tijdens het opstijgen. Nu gingen we écht weg uit Suriname en was het avontuur voorbij..

De vlucht ging wel vlot. Het enige wat ik heb gedaan was lekker muziek luisteren, kletsen, eten, drinken.. en af en toe wat lopen. Want er was iets wat ik nog niet wist en dat was dat je gratis snoep en koek kunt halen in het vliegtuig. Mentos, mars, time out.. lekker! Want snoep heb ik weinig gehad, maar ik houd er wel erg van! En toen gingen we al weer landen.. wat was ik blij! Ik zat al weken tegen de vliegreis op, had mezelf heerlijk bang gemaakt en dacht dat ik precies in het verkeerde vliegtuig zou zitten. Nou, dat viel dus allemaal wel mee.

Na het landen langs de controle, koffers ophalen en daar kwam ik dan de aankomsthal in. EINDELIJK! De eerste die ik zag staan was m’n vader, met zoals gewoonlijk, zijn camera. Hannah kwam gelijk met tranen en een bloem op me afrennen en voor m’n gevoel dachten alle andere mensen die daar stonden: die hebben elkaar een hele poos niet gezien! Daarna moest ik even goed kijken waar de rest nu stond en daar kwam Noortje op me af. Gijs stond met een prachtig spandoek (made by Hannah) als ‘paal’ en vriendinnen Marleen en Susan waren er ook, en niet te vergeten pap en mam dus. Na afscheid te hebben genomen van Esther en aanhang en Nadine en aanhang gingen we richting de auto. Volgens mij was ik een waterval aan woorden en we waren zo thuis. Daar stond een heerlijk ontbijt klaar. Nice, weer brood van Bakkerij Beemsterboer (wat is dat brood groot in vergelijking met Surinaamse brood) en nog veel meer lekkers. Wat schrok ik toen Pleun met haar staart tegen mij aan kwam, ik was even vergeten dat we ook nog een kat hadden.

Daarna gelijk de koffers uitgepakt, foto’s bekeken, een beetje laptoppen en maar eens douchen. Tsja en dan denk je dat je in je chillpak beneden nog even lekker zelfgemaakte taart van Susan gaat eten. Kom je in de keuken en zie je vanuit de spiegel die daar hangt ook Corina zitten. En nog veel meer mensen. Ik schrok me rot! Wist niet waar ik moest kijken. Noortje en Marleen hadden even mooi voor een surpriseparty gezorgd! Eerst maakte ik me vooral druk om mijn kleding en ongeborstelde haar, maar daarna heb ik genoten hoor! Echt een leuke en gezellige verrassing!:) En toen kwamen de puzzelstukjes bij elkaar. Daarom stond er taart in de koelkast (ik dacht, was van Noortje haar slagen!), was mam worteltjes aan het klaar maken (ja, oranje worteltjes voor vanavond bij de voetbal), bleef Hannah maar steeds bij me op mijn kamer en deed opeens álles voor me (ik dacht, die heeft me zo gemist dat ze opeens alles voor me wilt doen?), Susan die me boven komt halen om taart te eten (wat een geduld.. ), het spandoek dat groot in de kamer wordt gehangen.. en vast nog meer.

Eind van de middag was bijna iedereen weer vertrokken en hebben we heerlijk pizza besteld en voetbal gekeken. En toen begon ik toch wel moe te worden hoor en viel ik steeds in slaap. Na 36 uur op te zijn geweest heb ik dan ook heerlijk weer mijn eigen bedje opgezocht.

Tsja.. en nu.. ben ik al ruim een week thuis! Een week waarin ik onwijs veel heb geslapen, al weer op de koolplantmachine heb gezeten (met veel kleding aan), buren, familie en vrienden weer heb gezien, weer naar pianoles en school ben geweest en weer heerlijk begonnen ben met trainen (spierpijn!). Het autorijden moest erg wennen, ik krijg steeds de neiging om links te gaan rijden (met de fiets ook) en we hebben een andere auto dus dat is sowieso wennen. Ook was het wel raar dat er zo snel warm water te krijgen is, wist ik niet meer hoe de douche werkte en wil ik steeds alles wegleggen omdat ik bang ben dat er mieren op komen.

Vandaag mocht ik voor het eerst weer ‘genieten’ (ik keek er niet zo naar uit hoor) van aardappelen, groente en vlees op m’n bord. Dat standaard Nederlandse eten.

Ik mis Suriname enorm en ik weet dat ik op het begin zei dat ik waarschijnlijk niet nog een keer naar dit land zou gaan (aangezien er nog zoveel andere landen op de wereld zijn!) , maar nu wil ik toch wel erg graag terug hoor!! Gelukkig kan ik hier thuis nog heerlijk genieten van de muziek, de foto's, eten en drinken..

Het was in ieder geval een prachtige ervaring die ik zeker niet ga vergeten en waar ik met een grote glimlach aan terug denk. Ik weet nog dat ik enorm heb getwijfeld, maar wat ben ik blij dat ik gegaan ben!! Ik heb zoveel mogen zien, meemaken én leren. Niet alleen op stage, maar ook met andere dingen. Ik ben een stuk zelfstandiger (en volwassener?;p) geworden, ik stap eerder op dingen en mensen af (alleen), heb meer zelfvertrouwen gekregen, zeg vaker nee en ben niet meer zo bezig met wat anderen van me denken. Hopelijk houd ik dat hier lekker vol en dan natuurlijk ook het ‘no span’ ritme (want ik kan enorm stressen en druk maken hoor). En ik ben me er nog bewuster van geworden hoe fijn ik het thuis heb en vroeger had (want dat is voor veel kinderen hier anders) en dat ik erg blij mag zijn dat ik in Nederland opgroei.

En nu ga ik er echt een eind aan breien..

Nogmaals bedankt voor de reacties, mailtjes, kaartjes, smsjes!!:) En een laatste bosi en brasa en zoals ze dat hier zeggen: genietse!! Van alles!,

Sara