Zon, stage, Paramaribo..

En inmiddels ben ik hier al weer een week.. en al aardig gewend! Lekker genieten hoor. De zon is eindelijk tevoorschijn gekomen en dat was wel erg wennen, wat een warmte! Ben er al een paar keer niet lekker van geworden, maar dat is gewoon wennen denk ik. En ik mag natuurlijk niet klagen:). Ook mijn huisgenootjes begin ik al aardig te kennen, ze betrekken je er goed bij en het is gewoon gezellig! Het fietsen went ook al aardig, ook al belanden we af en toe nog wel eens aan de rechterkant van de weg.. Naar de ‘zoengeluidjes’ en het toeteren luister ik ook niet meer, of ik maak er een grapje van en zwaai/praat even leuk terug. Laatst ging dat wel een beetje mis. Nadine en ik fietsten door de stad en hoorden zoals gewoonlijk weer toeters. We bleven lekker doorfietsen tot we er achter kwamen waarom er getoeterd werd. Het was deze keer niet omdat die mannetjes dat zo leuk vinden, maar omdat er een fietspad bleek te zijn en wij gewoon op de weg fietsten! Snel naar het fietspad gegaan dus..

Surinaamse roti hebben we inmiddels ook al lekker gegeten. Je kunt hier zo met de taxi door een soort Mac drive, maar dan met roti! Een soort van grote pannenkoek leg je open op tafel, met kip, kousenband en iets van aardappel en dan scheur je een stukje af en pak je van alles wat. Lekker heet.. het water was niet aan te slepen!

Woensdag ben ik in het centrum van Paramaribo geweest. Er is daar echt een hele grote markt (de centrale markt) waar van alles wordt verkocht zoals groenten, vis, ‘bladeren’ (kruiden geloof ik), dieren, mandjes.. wel leuk om een keer te zien. Wat een mensen! Ook heb je hier meerdere winkels die Steps heten; als je van slippers/sandaaltjes houdt moet je hier echt heen (ik dus), want het staat er helemaal vol mee. Ik wist niet waar ik moest kijken. Met uitgaan en stage moet ik deze ook aan.. dus ja dan moet ik er maar wat aanschaffen hè!

’s Middags waren Nadine en ik lekker bezig. Voor het visum moesten we een plakzegel halen en Nadine moest nog pasfoto’s laten maken. Huisgenootjes hadden verteld dat je een copyshop zou tegenkomen aan de drukke weg waar we altijd langs fietsen en dat we rechtdoor moesten fietsen om uiteindelijk over een brug rechts te moeten om bij het winkelcentrum te komen. Nou wij letten natuurlijk eerst alleen maar op de copyshop. Daar eenmaal geweest fietsten we maar rechtdoor, en rechtdoor.. geen brug te bekennen. Buiten de stad beland en die mensen daar konden ons niet eens verstaan. We zijn gewoon al veel eerder over die brug heen gefietst, hij was net voor de copyshop en we hebben daar vlakbij nog staan praten met andere meiden. Het winkelcentrum vonden we na 4 keer de weg opnieuw te hebben moeten vragen..

We kunnen hier trouwens ook lekker hangmatteren (dat is hier een werkwoord:)) want we hebben hier bij het huis meerdere hangmatten hangen.

Donderdag gingen we al vroeg weer naar de vreemdelingenpolitie voor ons visum. Daar moesten we een paar uur wachten, maar we hadden dat al gehoord van medestudenten en dus wat leeswerk etc. mee. Ook was er een klein donker meisje dat mijn blanke huid wel erg interessant vond. Ze kwam steeds wat dichterbij met haar vinger om uiteindelijk mijn arm aan te raken;). Ik baal wel dat we hier bij elkaar zoveel tijd in hebben gestoken. Ik raad iedereen eigenlijk wel aan om maximaal 90 dagen te gaan want hier ben je een paar honderd euro, veel uren wachttijd, 3 keer bezoek aan het Consulaat in Amsterdam, 3 keer bezoek vreemdelingenpolitie, bezoek gemeenten Alkmaar en Harenkarspel, zo’n 20 kopietjes en veel ingevulde formulieren aan kwijt. Als je langer dan 90 dagen blijft moet je namelijk een Machtiging Kort Verblijf aanvragen. Ik snap niet waarom ik in Nederland alles moest inleveren (drievoudig) en nu weer hetzelfde, terwijl het op de post naar hier is gegaan.. Oh en ook steeds weer opnieuw al je gegevens invullen. Maargoed, het is nu geregeld en we hoeven het over 6 weken alleen nog maar op te halen. Maar als ik dit had geweten was ik korter gegaan!

Vrijdag zijn we naar de stichting waar we stage gaan lopen, geweest en daarna door naar de stageschool zelf. De stichting zat in een oud houten huis in de stad. We gingen met z’n 3en heen om met het hoofd te praten. Ze begon al vrij snel over geld dat ze elk jaar per student krijgen (wat wij niet zelf hoeven te betalen hoor) en wat ze nu nog niet hebben gehad. Daar ging bijna het hele gesprek over en dat vond ik wel jammer. Dat is toch wel een groot verschil met Nederland. Toen ik in november mijn allereerste mail naar de school stuurde, waarin ik me netjes voorstelde, etc., kreeg ik een totaal andere mail terug dan je in Nederland zou krijgen. Sowieso duurde het 5 weken voor ik antwoord kreeg (lekker rustig aan natuurlijk in Suriname!) en ging het vooral over gekleurd papier en ander materiaal dat ik mee moest nemen. En niet te dun want er moesten ook kaarten mee gemaakt worden. Dit was het. Doei. Ik kan er wel om lachen, wat is dat dan toch anders! Daarna gingen we dus door naar de stageschool, wat een pittig stukje fietsen is vanaf ons huis. Maar het was nog lekker vroeg, dus qua warmte viel dat wel mee. Ik had een stukje van Google Maps thuis al uitgeprint en zo gingen we op weg. Maar het was lastig omdat veel wegen één richting hebben. Maar na wat aanpassingen ging het helemaal goed. Ze zeggen toch altijd dat wij vrouwen niet kunnen kaartlezen? Nou ik was best een beetje trots dat ik deze week voor de 3e keer de weg door de stad (terug) had gevonden, redelijk uit mijn hoofd!
Toen we bij de school kwamen aanrijden hoorden we verschillende klassen zingen, leuk! De vrouw met wie we mailcontact hadden gehad en hadden afgesproken, was er niet. Een andere vrouw liet ons de klassen zien en stelde ons voor aan de leerkrachten. Iedereen was aardig, ik denk dat wij het best wel getroffen hebben met deze school! Daarna weer richting huis en lekker het zwembad in gedoken!

Op vrijdag blijken de mannen uit ons studentenhuis en uit andere huizen mannenavond te hebben. Dus dan gaan wij natuurlijk ook wat leuks doen! We zijn met alle meiden uit het huis lekker uit eten geweest bij Zus&Zo. Heerlijk gezeten, gegeten en ondertussen een gezellig live bandje. Daarna richting een Braziliaans feest. En daar kwamen we dan, een busje vol met blanke meiden en keihard de muziek aan. Iedereen keek natuurlijk. De muziek deed het op dat moment daar niet, de drankjes die ze verkochten wilden we niet en alle meiden daar hadden beduidend veel minder kleding aan dan ons (misschien kun je daar wel een voorstelling van maken.. ). Dus al snel vertrokken we weer en werd er weer gekeken toen het busje vol meiden weer vertrok. Op naar Touche, waar iedereen op de vrijdag uit gaat. Een gezellige nacht gehad met iedereen, toen ik mijn ogen niet meer open kon houden zijn we maar eens naar huis gegaan!

Zaterdag kwam er om 11 uur een bus bij het huis en gingen we met z’n allen naar de Colakreek. Dit was ongeveer 1,5 uur rijden (vlakbij het vliegveld). Het wordt zo genoemd omdat het water eruit ziet als cola door de bladeren die er op de bodem liggen. We hebben hier lekker de hele dag door gebracht. ’s Avonds zijn we met een klein groepje naar het Braziliaans Carnaval in de stad geweest. Ik had een beetje een dipje, maar door de muziek, de mensen en de gezelligheid was dat snel over! Hier werd je gewoon vrolijk van! Weer een gezellig avondje..

En nu wordt het wel weer eens wat, tijd om eten te koken! Ik laat snel wat horen over de eerste stagedag!

Liefs Sara