We zijn er!

En nu mijn eerste bericht vanuit Suriname! Dat werd maar eens tijd. Naja, het lijkt alsof ik hier al veel langer ben dan 2 dagen!

Zondag verzamelde er een grote fanclub op Schiphol. Eerst maar eens de koffers wegbrengen. En ja.. die waren natuurlijk te zwaar. En dat komt niet eens omdat wij zoveel kleding en toiletspulletjes mee hebben hoor! Vooral de schoolboeken wogen veel. Koffers midden op het pad geopend en uiteindelijk heb ik alleen boxjes voor mijn iPod eruit moeten halen. We zaten wel lekker in de weg en dat kregen we dan ook al snel te horen. Na veel afscheid nemen en nog veel meer zwaaien gingen we door de douane. We hadden een uur vertraging maar de bodycheck etc. duurde al hartstikke lang.

Het vliegen vond ik wel weer spannend.. Bijna 10 uur lang over de oceaan. Ik zag al weer voor me dat we neer zouden storten en ik nooit meer terug gevonden zou worden, maar het viel mee! Ik was zo moe aangezien ik die nacht ervoor amper kon slapen en vrijdagavond thuis nog een gezellig avondje had gehad, dus ik viel steeds in slaap. Het eten was prima te doen en we kregen genoeg. Wat heb ik gelachen om een steward. De laatste uurtjes All Stars 2: Old Stars gekeken en niet eens af kunnen zien, want we gingen landen! Wij met al onze handbagage gingen als allerlaatste het vliegtuig uit, zelfs de bejaarden die met rolstoel opgehaald werden waren sneller. En dan stap je het vliegtuig uit en: wat een warmte! Op het vliegveld lang moeten wachten en weer als allerlaatste door de douane. Het is hier trouwens binnen no time donker. Zo maak je nog een foto van het vliegtuig en dan sta je binnen en is het donker! We hadden ons goed voorbereid.. geen vervoer geregeld! Maar een man van het vliegveld sprak ons aan en ging informeren. Heel geïnteresseerd vroeg hij van alles over stage. Hij bleek op onze stageschool te hebben gezeten. En ook gelijk: geen stress hier hè! Met een busje gingen we richting Paramaribo, wat zo ongeveer 1,5 uur rijden was. Dat was wennen.. Ze rijden hier links, mensen lopen langs de weg want er is geen voetpad of iets te bekennen en deze chauffeur remde steeds op het allerlaatst. Elke keer schrok ik weer als er een auto rechts op ons af kwam rijden. Volgens mij hebben ze hier amper verkeersregels en ook stoplichten ben ik nog bijna niet tegen gekomen. Toeters draaien overuren.

Toen kwamen we bij ons studentenhuis, de beheerder liet de kamer zien, kennis gemaakt met de groep en wat uitgepakt en lekker gaan slapen, ik was bekaf!

Maandag al vroeg wakker en wat regent het hard. Met paraplu lopend op zoek naar een supermarkt aangezien we sinds het vliegtuig niks meer hadden gegeten of gedronken. Elke auto met een man toetert naar je of zegt wat. Geldt ook voor degenen die op straat staan of lopen. Ook maken ze allemaal een of ander zoen geluidje. En ik als Waarlander die gewend is dat het dan wel een bekende moet zijn, kijkt natuurlijk telkens om. In de supermarkt is het een groot Nederlands merken walhalla. Unox, Honig, Markant (ik dacht dat je dat alleen bij de Vomar kunt krijgen), Friesche Vlag en ga zo maar door. Je boodschappen gaan over de band en worden gelijk door iemand in tassen gedaan, chill!
’s Avonds gingen we uit eten met een groep van ongeveer 22 studenten van mijn eigen huis en van een ander studentenhuis vanwege een verjaardag van één van de studenten. Gezellig! En dat was de eerste dag..

Ik ben al helemaal gewend aan het rustige leventje. Wat hoef ik opeens weinig.. Ook heb ik weinig problemen met het tijdsverschil van 4 uur (het is in Nederland 4 uur later). Hier ga ik zo om 12 uur naar bed.. dan is het in Nederland dus 4 uur ’s nachts. Wat ik wel nog lastig vind, is om de mensen hier te verstaan. Het is wel Nederlands dat ze praten, maar wel met een apart accent. Komt vanzelf!
Verder is het internet nou niet wat je noemt snel.. Skypen is nog niet echt gelukt en foto’s uploaden duurt maar een uurtje. Maargoed, alle tijd!

Ik heb een kamer in een studentenhuis, waar in totaal 19 studenten kunnen verblijven, op dit moment zijn we met z’n 17en. Eerst dacht ik: waar ben ik aan begonnen.. Dat wordt druk! Maar je merkt amper dat je met zoveel bent. Iedereen heeft op verschillende tijden stage, soms zit je gezellig bij elkaar, soms lekker op je kamer. Maar tot nu toe lijkt het me in ieder geval een gezellige groep:). Wel zijn er veel studenten ziek en heb ik zelf weer een blaasontsteking en een zere keel, maar hopelijk blijft het daarbij.

Vandaag in de weer geweest met mijn verblijfsvergunning. Gelukkig hebben we taxi Jeff (taxibedrijf voor stagiaires) die ons overal heen heeft gebracht. We moesten naar de vreemdelingenpolitie, de Centrale Bank, kopiëren, printen, pasfoto’s laten maken..

Ook hebben we eindelijk een simkaart kunnen kopen en wordt een fiets geregeld, want zo moesten we overal heen lopen, we konden immers geen taxi bellen. Ook konden we nog geen contact opnemen met stage, waar we hopelijk volgende week mee gaan beginnen.
Het fietsen was nog flink wennen, sowieso aparte fietsen, links rijden, geen fietspaden. Iedereen rijdt door elkaar en auto’s halen je gemakkelijk met 60 km per uur in.

Verder regent het erg veel en hard, hopelijk wordt dat snel beter!
Nou ik zie dat het al een pittig lang verhaal aan het worden is, dus ik ga er maar eens een eind aan breien.. Jullie horen wel weer van me!

Liefs Sara