M en N: Jeepsafari, Brownsberg, Berg & Dal, stage!

Tijd voor een verslag! Vrijdag mijn laatste stagedag op de Ritfeldschool gehad, nu heerlijk 4 dagen vrij! Ook al zijn mijn vriendinnetjes al weer een poosje terug, ik ga toch nog maar even vertellen wat we samen hebben gedaan..

Want zaterdag (21 april) waren ze er dan hoor, Marise en Nadieh. Na een lange en spannende dag (vertraging en Marise moest van Texel komen en Nadieh vloog voor het eerst) gaan we aan het begin van de avond naar het appartement waar ze zullen verblijven. Kletsen, kletsen en nog eens kletsen, want ja, daar zijn we goed in. Daarna op naar Zus & Zo, en voor ik het weet is mijn eten al afgekoeld want we hebben genoeg bij te praten. En ze gaan gelijk mee op de partybus hoor! Lachen! Uitgaan was nog iets te bar na zo’n dag, logisch wanneer je je bedenkt dat het toen al 5 uur ’s morgens in Nederland was.

Na deze avond zijn we nog meerdere keren bij Zus & Zo (we hebben hier het lunchen nu ook ontdekt, het is niet alleen mijn favoriet) en andere eettentjes geweest, hebben we ons huis en stage laten zien, moest het I <3 SU bord natuurlijk ook bezocht worden en hebben we meerdere tripjes gedaan. En niet alleen kwamen onze vriendinnen, nee Nadine heeft ook een hele hippe, stoere oma van 79 die de hele wereld over reist en naar Suriname kwam. Tof hoor! En die oma is ook gek van de waterkant, net als ik. De gezellige waterkant waar je tussen de Surinamers zit en lekkere Surinaamse gerechten kunt kopen. Meerdere malen heb ik daar dan ook lekker baka bana, nasi, etc. gegeten met oma en Nadine. Deze hippe oma fietste ook nog eens door het drukke, linksrijdende verkeer en ging mee op tripjes!

Jeepsafari
Klinkt heel stoer misschien, maar dat valt allemaal best mee. Al skeurde onze Jeep echt door de straten, niet normaal. Kon ik deze man wel vertrouwen? Met 2 jeeps zijn we langs verschillende dorpjes en een pottenbakkerij geweest, kregen we verhalen te horen over o.a. planten, bloemen en ananassen en hebben we oma en de meiden met Surinaams eten en de hobbelige bauxietwegen kennis laten maken. Ondertussen verzamelde de gids verschillende kruiden want we zullen een kruidenbad gaan krijgen. Maar wanneer ik met de gids achterop de Jeep sta en we rijden, begint het toch te regenen, niet normaal. Marise en ik zijn gek, dus we nemen het kruidenbad wel terwijl de rest vanuit de andere Jeep toekijkt. Daar staan we dan in de stromende regen in onze kleren in het water. Met een gezicht dat onder de bauxiet zit, wringt de gids boven mij via een vast ritueel een klomp met kruiden uit. Daar krijgen we het natuurlijk lekker warm van, dus daarna zitten we in een vuilniszak in de Jeep. Thuis opwarmen en ’s avonds lekker uit eten bij ’t Vat waar ik opeens allemaal mensen aan verschillende tafeltjes zie zitten met wie ik op trip ben geweest, gezellig!

Donderdag gingen we naar Brownsberg. Deze berg wilde ik met mijn moeder nog op, maar het werd ons toen afgeraden vanwege de vele regen. Nu gingen we ook slippend en glijdend de berg op (in een busje), niet echt fijn. We mochten niet gillen van de gids, maar dat gebeurde wel. Maar eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht en die weg er naar toe was toch ook wel weer lachen. Bij het uitzichtpunt lekker aan de bami & nasi die je meestal in witte, piepschuimen bakjes krijgt. Vanaf dit punt gaan we naar nog een uitzichtpunt en 2 watervallen toe. Echt een pittige klim en afdaling! Vooral nu het keihard regent en het glad is, moeten we goed uitkijken voor de boomstronken, bladeren en wortels bij dit junglepad. De eerste waterval is de Leoval. Na een korte ‘fotoshoot’ klimmen we weer omhoog. Naar de 2e waterval ga ik alleen met de gids, de rest wil niet meer; Marise is benauwd dus dat is begrijpelijk. Het voelt niet fijn als de rest dan op mij moet wachten, maar nu dacht ik: ik doe het toch, ben hier maar 1 keer toch! Met de gids ga ik richting de Ireneval. Hij gaat soms bijna rennen! We zijn er veel sneller dan normaal. Het regent nog steeds pittig, het weggetje lijkt al net een waterval. De gids zelf gaat onderuit. Bij de waterval douche ik onder een keiharde watervalstraal, echt super chill! Dit water is zo zuiver dat je het kunt drinken. Wanneer we terug gaan, hoef ik die natte vans en sokken echt niet meer aan. Ik ga het proberen op teenslippers, daar loopt de gids immers ook op. Maar die blijven al snel in de modder staan terwijl ik al weer verder ben gelopen. Dus: op blote voeten door de jungle. De gids heeft nog nooit meegemaakt dat iemand dat doet en wil er een foto van maken. Tegen andere mensen die we tegen komen zegt hij dat ik de bushwoman ben. Hij blijft het maar herhalen dat hij dit nog nooit eerder heeft meegemaakt en ik een avonturenmeisje ben. Onderweg sta ik bijna op een vogelspin die vervolgens snel zijn holletje in gaat en komen we van die prachtige blauwe vlinders en een aap die de hele tijd naar ons gaat kijken, tegen. Eenmaal boven gaan we terug de berg af. Ik doe toch alles, dus ook even achter het stuur op de Brownsberg; op deze modderige, gladde weg. Nadieh en Nadine gaan liever het busje uit, maar blijven uiteindelijk toch zitten;). Maar ik zal ze niet te lang in angst laten zitten dus ik wissel al gauw weer met de chauffeur. Weer thuis heeft een huisgenoot zo’n 5 pannen pasta gekookt voor het hele huis, we kunnen gelijk aanschuiven!

Ondertussen was de vakantie wel weer voorbij, dus ook gewoon stage moeten lopen. Na de vakantie had ik daar weinig zin in, maar het was toch wel weer leuk, vooral om de kinderen weer te zien en ik had weer nieuwe plannen. Na de vakantie had ik alweer een nieuwe mentor. Ook was er een vrachtschip vanuit Nederland gekomen met prachtige tafels, stoelen, bureaus, kasten én methoden. Want er kwamen opeens jongens uit hogere klassen in de klas met dozen vol boeken die ik zelf nog herkende van dat ik op de basisschool zat en zo goed als nieuw waren. Ik dacht, wauw, tof, die kunnen de methode die nog net niet uit elkaar valt gaan vervangen. Dus niet. ‘U mag ze mee naar huis geven aan de kinderen’. Hier werd ik wel kwaad om, ik snapte er niks van; waarom zou je boeken, zo goed als nieuw, aan kinderen mee naar huis geven terwijl hier alles oud is en bijna uit elkaar valt? Krijg je zoveel mooi materiaal vanuit Nederland via een hulpproject, ga je dat meegeven aan de kinderen waarvan ik al weet dat ze er 1 keer in kijken en het daarna in een hoekje verdwijnt. Ik ben naar verschillende leerkrachten en het schoolhoofd gelopen en gelukkig bleven de boeken uiteindelijk op school, anders had ik contact opgenomen met het hulpproject in Rotterdam. Of ze er ook echt wat mee gaan doen is nog maar de vraag, maar dit is in ieder geval 1 ding. Met de meubels is wel wat gebeurd; we hebben samen de hele klas onder handen genomen en het is zeker verbeterd. Geen stoelen zonder leuning meer! Sowieso is er door deze nieuwe juf veel meer orde en overzicht in de klas. We hebben trouwens zelf ook nog een paar dozen gekregen van de 2 begeleiders van school die ons kwamen bezoeken. Een doos vol leesboekjes, de methode Veilig Leren Lezen en nog veel andere dingen die we onder de nog overgebleven pabo studenten hebben verdeeld.

Na een week van stage en tripjes hadden we vrijdag een afscheidsavondje van de gangmakers hier in huis. De tijd voor Gedo, Luc, Frank, Femke & Merel hier in Suriname zat er op. 5 mede pabo studenten die beneden hun kamer hadden en altijd eerder thuis waren van stage. Dat was zeker even wennen, nu kom ik thuis en is het gewoon leeg! Ze waren altijd heerlijk aanwezig met hun muziek, praatjes, etc. Maar er is een tijd van komen een gaan! Eerst met de hele groep uit eten bij Zus & Zo. Daarna organiseerde huisgenootje Freek een ware biercantus. Ik als thuiswonende student kon dat helemaal niet, maar het bestond vooral uit veel zingen en bier atten. Nu moest ik er wel aan geloven; geen chillers meer maar het ‘echte’ Parbo bier drinken. Een groot feest in huis! Daarna nog een toffe partybus en een leuk nachtje Touche waarbij de Mozart weer het podium bezette en toen hebben we ze gedag moeten zeggen. Helemaal leuk dat een Surinaamse jongen die hier veel in huis is, Mellie genaamd, nog een speech voor deze jongens heeft gehouden. Hij vond het zo fijn dat ze hem er bij betrokken en leuk wanneer hij met ze hier in huis was. Hij kreeg helemaal tranen! Zo leuk dat hij het zo naar zijn zin heeft door alleen al gezellig erbij te mogen zitten! Zaterdag kwamen oma, Marise en Nadieh er ook gezellig bij zitten, want we gingen risotto voor ze maken.

Maargoed, zo word je nog een bushwomen genoemd, het volgende moment hang je in paniek aan een kabelbaan en zie je Nadine hard op je af komen. Zoals ik al eerder heb geschreven, ben ik nergens bang voor, behalve voor de hoogte. Zondag gingen we met z’n 4en naar Berg & Dal. Hier kun je verschillende activiteiten doen, waaronder een kabelbaan door de jungle en kajakken. Iets te bar voor oma natuurlijk, dus die ging niet mee. Om 6 uur gaan we al weg, we rijden mee met het personeel. Voor we echt weg zijn, is het al wat later, Surinaamse tijd hè. In totaal zijn er 7 kabelbanen met daartussen platformen. De kabelbaan zelf vind ik niet zo eng, maar het stilstaan op een platform dat hoog aan de bomen is vastgemaakt.. ik knuffel de boom maar. En dan een houten bruggetje met van die losse treden, dat vind ik al helemaal niks. Maar het was een toffe ervaring en ik heb het toch maar weer mooi gedaan! Toen ik weer met beide benen op de grond stond, wilde ik nog wel een keer. Na een tijd lekker chillen in het zonnetje kregen we een echte Surinaamse lunch van rijst, kousenband, komkommer, kip en tomaat, die we deelden (je krijgt hier altijd zo veel! Ik kan veel eten zeggen ze altijd, maar dit is voor mij zelfs teveel, die Surinamers kunnen eten!). Na het eten gaan we kajakken. De zon is inmiddels vervangen door regen, dus onze mooie gekleurde poncho’s gaan aan. Ik zit gezellig in de kajak met Marise, die heel erg bang is voor slangen die in de takken boven ons kunnen hangen. We varen namelijk door een kreek en moeten echt uitkijken voor alles wat daar hangt en in het water staat. Het was maar goed dat we Nadine en Nadieh hier niet over ingelicht hadden. En wat een stroming. Ik wilde daarna nog heel graag piranha’s gaan vissen, maar de gids kon helaas geen hengel voor me vinden. In de personeelsbus gaan we weer mee terug en met Marise bezet ik de achterbank. Weer terug in Paramaribo gaan we uit eten in Blauwgrond. Dit is een Javaanse wijk waar je voor een paar euro een enorm bord nasi, bami, rijst met kip, gele rijst, rijst met vis, noem maar op, voorgeschoteld krijgt. Je zit dan echt tussen de Surinamers zelf, dat is wel anders dan wanneer je bij Zus & Zo of een andere tent eet. Hartstikke lekker en voor ons doen veel te veel, je kunt het dan ook mee naar huis krijgen (in zo’n piepschuimen bakje) om er nog een keer van te eten. Maar nu deelden we het en was het nog teveel, en dan hadden we nog de kleinste maat ook!Daarna nog even naar een Chinees om inkopen te doen, want maandag gaan de meiden en oma mee naar stage!

In Nederland was het natuurlijk Koninginnedag, maar hier gingen we gewoon naar school. Na een rondleiding en de weekopening, het bidden, godsdienst en een taalles mee te hebben gemaakt, mogen we na de pauze doen wat we willen! We hebben alle 4 een eigen onderdeel. Marise doet schorpioentikkertje, Nadieh een ballenspel, bij Nadine houden ze een estafette met een ui op een lepel en ik mag het muziekonderdeel (hoe kan het ook anders) doen: de zevensprong aanleren. En ook oma doet mee, want daar mogen ze snoep happen en krijgen ze limonade. Toen ik ze die week ervoor meldde dat ze hun gymkleding mee moesten nemen, waren ze al hartstikke benieuwd en enthousiast. Het was dan ook een geslaagd ochtendje; om half 1 hadden we bezwete en vermoeide koppies in de klas. Ik leerde ze eerst het lied aan en daarna buiten het dansje erbij. Eerst in het gras. Maar nadat ik opstond en helemaal onder de mieren zat (leuk zo'n mierennest) en de kinderen gillend wegrenden, zijn we maar op het zand gaan zitten. Aan het einde wilden we nog met beide klassen de zevensprong gaan doen, maar het lukte maar niet om een grote kring te maken, want druk waren ze evengoed nog. Dus terug naar de klas en iedereen een sticker op het voorhoofd geplakt. Leuk om oma, Nadieh en Marise te laten zien hoe alles hier gaat. Daarna lunchen bij Zus & Zo. Wanneer we terug gaan, regent het zo hard dat we ze ook eens kunnen laten zien wat hier dan met de straten gebeurt. ’s Avonds ben ik weer bij Zus & Zo te vinden met Marise & Nadieh (Nadine is niet zo fit). Want terwijl Nederland al weer in bed ligt gaan wij ook nog Koninginnedag vieren! We gaan aan de Surinaams/Hollandse stamppot (aardappelen, tayerblad, knoflook, Masala (= kerrie), jus met worst en spekjes (die ik alleen niet heb kunnen vinden). Lekkere combinatie met chillers! Het was in ieder geval een gezellig avondje!

Daarna zijn ze 2 dagen naar Galibi (de zeeschildpadden) geweest en liep ik gewoon stage. Donderdag was het al weer tijd om afscheid te gaan nemen! Ik verzorg nog even een lekkere lunch en haal Surinaamse chips voor in het vliegtuig. Nog lekker kletsen, afscheid nemen (nooit leuk) en in de stromende regen gaan ze de taxi in. Wij moeten nog fietsen dus dat wordt heel creatief een plastic tas op ons hoofd en een vuilniszakjurk aan.

Zo, dat is het voor nu weer even. Ik ga snel weer een verslag schrijven over mijn trip naar de Raleighvallen en Voltzberg, de voetbalwedstrijd tussen SuriProfs Natio en Vitesse, stage en vast nog andere dingen! Woensdag vertrek ik met Nadine en huisgenootje Marieke, die pedagogiek studeert, voor ruim een week naar het binnenland voor het laatste stagegedeelte. Aangezien we daar geen internet hebben, maar wel 4 uur per dag stroom, gaat het me vast lukken om nog een verslag voor jullie te maken. Ik ben in ieder geval heel benieuwd hoe het daar allemaal zal zijn! Jullie horen van me,

Bosi!

Sara